Της Μαρίας Χούκλη : Βασιλιάδες χωρίς λαό

Στην περίπτωση των συνομιλιών για τη συγκρότηση  κεντροαριστερού πόλου ταιριάζει η γνωστή ρήση: ώδινεν όρος, Ζευς δ’ εφοβείτο, το όρος έτεκε μυν. Η λατινική παροιμία είναι πιο αυστηρή: parturiunt montes, nascetur ridiculus mus, δηλαδή  τόσος κοιλόπονος για να γεννηθεί ένας γελοίος ποντικός. Εν προκειμένω

ούτε καν ridiculus mus.

Ανάγκη και προσδοκία μπορεί να υπήρχε, αλλά το εγχείρημα -φάνηκε από τις παρατεταμένες ωδίνες- ότι ήταν καταδικασμένο σε αποτυχία.

Δεν ήθελαν ή δεν μπορούσαν οι εμπλεκόμενες δυνάμεις;

Έφταιξαν μόνον η  φιλοδοξία της Φώφης και του Σταύρου να θέλουν για τον εαυτό τους την αρχηγία του νέου σχήματος; Το υπονόμευσαν οι περί αυτούς που θα έχαναν τα μικρο-οφίτσια τους; 'Η δεν κατόρθωσαν -δεν μπορούν οι επικεφαλής της Δημοκρατικής Συμπαράταξης και του Ποταμιού -να απαντήσουν στο ερώτημα ποια είναι η αριστερά, ποια είναι η δεξιά και τί τ'άναμεσό τους;

Να ορίσουν με ακρίβεια ποιο είναι το πρόβλημα της εποχής και ποια η λύση του;

Το αίτημα είναι μάλλον απλό. Πρόοδος και  δικαιοσύνη. Με επίκεντρο το άτομο, τις ελευθερίες και το δικαίωμα ενός εκάστου στην ευτυχία.

Εύκολο να το λες, πώς να το υλοποιήσεις σε τόσο περίπλοκους και συγκεχυμένους καιρούς.

Βλέπουμε παντού στον κόσμο μουδιασμένες τις αριστερές, σοσιαλδημοκρατικές και κεντρώες δυνάμεις, αμήχανες απο την επέλαση του λαϊκισμού, των ψευδο-προφητών ενός γηϊνου παραδείσου με  ευημερία και ασφάλεια και των ακραίων δεξιών που ζητούν επιστροφή στην “καθαρότητα” της φυλής.

Οι μετριοπαθείς δυνάμεις σαν να στέρεψαν και δεν έχουν να αντιτάξουν έξυπνες και  λειτουργικές, αξιόπιστες εναλλακτικές λύσεις για την τρέχουσα κατάσταση.

Και ποια είναι η τρέχουσα κατάσταση;

Η εδραίωση της παγκοσμιοποίησης, η μετακίνηση του κέντρου βάρους των αποφάσεων εκτός πολιτικής, η απορρύθμιση του μοντέλου της εργασίας και του κοινωνικού κράτους , όπως  τα γνωρίζαμε μέχρι πρόσφατα. Αποβιομηχάνηση, μηχανοργάνωση, ρομποτική, χρηματιστηριο-ποίηση της οικονομίας, δημογραφική   γήρανση στον Δυτικό κόσμο, προάστια με μουσουλμάνους μετανάστες δεύτερης και τρίτης γενιάς σε αναζήτηση ταυτότητας, το Ανατολικό ημισφαίριο να κάνει κουμάντο. Ενας νέος δεσποτισμός έχει ανατείλει , κερδίζουν έδαφος οι δημοκτατορίες (όπως προσφυώς έχουν χαρακτηριστεί τα καθεστώτα τύπου Ερντογάν, Πούτιν και Μαδούρο, εκλεγμένα αλλά αυταρχικά).

Σ όλα αυτά κανένα κόμμα που διέπεται από λογική δεν μπορεί να απαντήσει μόνο της, καμία σοβαρή χώρα δεν μπορεί να επιβιώσει αφ΄εαυτής.

Κακώς οι εγχώριες πολιτικές δυνάμεις που κινούνται στον κεντρώο χώρο χάθηκαν σε ανθυπολεπτομέρειες διαδικαστικού χαρακτήρα.

'Έπρεπε από την αρχή να πουν “πάμε μαζί”, χωρίς προσχηματικούς διαλόγους άνευ ουσίας και  να αφιέρωναν όλη την ενέργεια τους στον έναν και μοναδικό αγώνα που πρέπει να δώσουν σήμερα: να μην αφήσουν τους πολίτες να χαθούν   στην αδιαφορία για τα κοινά και να προσφέρουν όραμα για τη συμμετοχή στη δημόσια αναζήτηση της επόμενης μέρα με πρόοδο και δικαιοσύνη.

Εύκολο να το λες, πώς να το υλοποιήσεις σε τόσο περίπλοκους και συγκεχυμένους καιρούς. Καλύτερα όμως να αποτύχεις, προσπαθώντας το, παρά να μαλώνεις για το “στέμμα”, όταν είσαι βασιλιάς χωρίς λαό.

liberal.gr