Στο Κίνημα της Αλλαγής παίζεται ένα μικρό θέατρο του παραλόγου. Βγαίνει για παράδειγμα η Φώφη Γεννηματά και ζητά εκλογές. Γιατί ξαφνικά άλλαξε στάση άγνωστο αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας. Απαντά ο Σταύρος Θεοδωράκης ότι εκλογές δεν συμφέρουν την χώρα και πάντως δεν μπορεί
Πολλοί πιστεύουν ότι σε αυτή την ατολμία να προχωρήσουν σε ένα ενιαίο κόμμα με εκλεγμένα όργανα και δημοκρατικές διαδικασίες, εντοπίζεται η κακοδαιμονία του ΚΙΝΑΛ. Όμως αυτό είναι το σύμπτωμα. Οι αιτίες βρίσκονται αλλού και είναι πολλές.
Πρώτα έρχονται τα πρόσωπα. Στον χώρο οι προσωπικές βεντέτες πλεονάζουν. Αυτό δεν είναι προς θάνατον, συμβαίνει σε όλα τα κόμματα αν και όχι στον ίδιο βαθμό. Η σχέση της Φώφης με τον Σταύρο ωστόσο είναι καθοριστική και μέχρι σήμερα δεν έχουν καταφέρει να βρουν την απαραίτητη χημεία μεταξύ τους. Και η μεν Φώφη είναι επαγγελματίας πολιτικός, έχει και το πάνω χέρι, μπορεί να περιμένει. Ο Σταύρος ωστόσο ψάχνει κάθε τόσο ευκαιρία για να ταρακουνήσει την βάρκα. Ποτέ του βλέπετε δεν είχε σαν στόχο να βρεθεί υπό την Φώφη Γεννηματά. Το σχέδιο του ήταν να φτιαχτεί ένα νέο κόμμα και σε συνεργασία με τους εκσυγχρονιστές του ΠΑΣΟΚ να κερδίσει την αρχηγία. Αυτό θα μπορούσε ενδεχομένως να επιτευχθεί αν το είχε υπηρετήσει από την αρχή. Έτσι όπως μπήκε όμως στην συνεργασία, ουσιαστικά συρόμενος, μετά την ένταξη του Γιώργου Καμίνη και χωρίς καμία συμμαχία, δεν είχε την παραμικρή ελπίδα. Σήμερα νιώθει παγιδευμένος. Η κίνηση μάλιστα της κ. Γεννηματά να τον αποδοκιμάσει για τις επαφές και την ήπια στάση του απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ, κατάφερε να τον φέρει σε αντίθεση με τον χώρο στον οποίον κατ εξοχήν απευθύνεται μέσα στο ΚΙΝΑΛ: οι εκσυγχρονιστές είναι οι πιο αντί- ΣΥΡΙΖΑ.
Μετά τα πρόσωπα έρχονται οι αριθμοί. Όταν συγκροτήθηκε το νέο κόμμα η ελπίδα ήταν ότι θα πετύχει διψήφια ποσοστά στις δημοσκοπήσεις. Ο λόγος είναι απλός. Μόνο έτσι μπορεί να ικανοποιήσει την πληθώρα των προσωπικών επιδιώξεων νυν και πρώην βουλευτών. Με τα σημερινά δημοσκοπικά ποσοστά αυτό παραμένει μακρινό όνειρο. Δεν είναι καν βέβαιο ότι θα πετύχει την επανεκλογή του ίδιου έστω αριθμού βουλευτών που απαρτίζουν σήμερα την Κοινοβουλευτική του ομάδα . Ακόμα χειρότερα η βάση του ΚΙΝΑΛ αποδείχθηκε συντριπτικά ΠΑΣΟΚ. Πράγμα που κάνει ακόμα πιο δύσκολη την εκλογή υποψηφίων που προέρχονται από άλλους χώρους. Έτσι στελέχη με ιδιαίτερες ικανότητες εκλογικής επιβίωσης, όπως ο κ. Δανέλλης ο οποίος έχει καταφέρει να εκλεγεί ως σήμερα με τρία διαφορετικά κόμματα, βρίσκονται σε μια έντονη κινητικότητα που επιτείνει το κακό κλίμα.
Και βέβαια τρίτη και φαρμακερή έρχεται η πολιτική. Στο ΚΙΝΑΛ σήμερα τα στελέχη και η βάση του είναι διχασμένα ανάμεσα σε δύο στρατηγικές. Η πρώτη προκρίνει την λογική της ονομαζόμενης προοδευτικής συμμαχίας. Και η δεύτερη βλέπει μια συμμαχία των εκσυγχρονιστικών δυνάμεων με στόχο την αντιπαράθεση με τον λαϊκισμό και την προώθηση μιας πολιτικής μεταρρυθμίσεων. Όπως συμβαίνει σε κάθε κόμμα εξουσίας που σέβεται τον εαυτό του, η ηγεσία του ΚΙΝΑΛ δεν υιοθετεί καμία από τις δύο στρατηγικές. Προσπαθεί να χωρέσει και τις δύο, προκρίνοντας μια λογική ίσων αποστάσεων. Η τελευταία ανακοίνωση της κ. Γεννηματά φάνηκε να κόβει τις γέφυρες με τον ΣΥΡΙΖΑ καθώς θεωρήθηκε ότι η κυβέρνηση επιχειρεί να διασπάσει τον χώρο. Όμως η στρατηγική δεν άλλαξε ούτε είναι εύκολο να αλλάξει με δεδομένη την διάθεση τόσο της ηγεσίας όσο και μεγάλου μέρους των στελεχών.
Υπάρχει ωστόσο ένα πρόβλημα. Το ΚΙΝΑΛ δεν είναι κόμμα εξουσίας. Είναι ο τρίτος πόλος ο οποίος συνθλίβεται ανάμεσα στη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Για να επιβιώσει χρειάζεται να έχει απόλυτα καθαρό πολιτικό στίγμα, τέτοιο που να δημιουργεί ισχυρούς δεσμούς με τους ψηφοφόρους. Να στηριχθεί στον ενθουσιασμό για το αύριο, όχι στην νοσταλγία για το χθες. Κάτι τέτοιο θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο να επιτευχθεί ακόμα και στις πιο ευνοϊκές συνθήκες. Είναι αδύνατον όταν τα στελέχη του μοιάζει να διαγκωνίζονται για την διασφάλιση της καρέκλας.
Reader.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου