Σε μια οικονομία που ο πληθωρισμός τρέχει με 11,3% η αγοραστική δύναμη των νοικοκυριών συνθλίβεται. Το πρόβλημα της στέγασης αποτελεί τροχοπέδη για τα νέα ζευγάρια. Οικονομικές υποχρεώσεις και η χρονική πίεση οδηγεί τις οικογένειες να αποφασίζουν αυτό που εκτιμούν ότι μπορούν και όχι αυτό που θέλουν.
Είναι μια πολυτέλεια περιορισμένη για τους λίγους, ο ένας από τους 2 συζύγους να μην εργάζεται. Χωρίς την βοήθεια από τις γιαγιάδες και τους παππούδες μια οικογένεια τρέχει ασθμαίνοντας από υποχρέωση σε υποχρέωση. Η τρομακτική πίεση καθορίζει τον οικογενειακό προγραμματισμό.
Οι οικογένειες χρειάζονται στήριξη, ειδικά στην αρχή. Οι μητέρες είναι απαραίτητες για τα παιδιά, σωματικά, συναισθηματικά, εκπαιδευτικά. Είναι αναντικατάστατες. Αν κάνουμε συλλογικά αυτήν την παραδοχή, το μόνο που μένει είναι να δούμε πως αυτό θα υλοποιηθεί.
Η φύση της εργασίας αλλάζει. Περισσότεροι από 3.300 εργαζόμενοι σε 70 εταιρείες της Μεγάλης Βρετανίας, από ένα τοπικό εστιατόριο μέχρι μεγάλες χρηματοπιστωτικές εταιρείες, ξεκίνησαν τετραήμερη εβδομαδιαία εργασία, χωρίς μείωση μισθού, στο μεγαλύτερο παγκοσμίως «πείραμα» του νέου εργασιακού μοντέλου. Η δοκιμή βασίζεται στο μοντέλο: 100% του μισθού των εργαζομένων, 80% του χρόνου τους με αντάλλαγμα τη δέσμευση για διατήρηση της παραγωγικότητας στο 100%.
Είναι μια πολυτέλεια περιορισμένη για τους λίγους, ο ένας από τους 2 συζύγους να μην εργάζεται. Χωρίς την βοήθεια από τις γιαγιάδες και τους παππούδες μια οικογένεια τρέχει ασθμαίνοντας από υποχρέωση σε υποχρέωση. Η τρομακτική πίεση καθορίζει τον οικογενειακό προγραμματισμό.
Οι οικογένειες χρειάζονται στήριξη, ειδικά στην αρχή. Οι μητέρες είναι απαραίτητες για τα παιδιά, σωματικά, συναισθηματικά, εκπαιδευτικά. Είναι αναντικατάστατες. Αν κάνουμε συλλογικά αυτήν την παραδοχή, το μόνο που μένει είναι να δούμε πως αυτό θα υλοποιηθεί.
Η φύση της εργασίας αλλάζει. Περισσότεροι από 3.300 εργαζόμενοι σε 70 εταιρείες της Μεγάλης Βρετανίας, από ένα τοπικό εστιατόριο μέχρι μεγάλες χρηματοπιστωτικές εταιρείες, ξεκίνησαν τετραήμερη εβδομαδιαία εργασία, χωρίς μείωση μισθού, στο μεγαλύτερο παγκοσμίως «πείραμα» του νέου εργασιακού μοντέλου. Η δοκιμή βασίζεται στο μοντέλο: 100% του μισθού των εργαζομένων, 80% του χρόνου τους με αντάλλαγμα τη δέσμευση για διατήρηση της παραγωγικότητας στο 100%.
Προτεραιότητα στην κοινωνία μας πρέπει να αποτελέσουν οι μητέρες. Στόχευση πρέπει να είναι οι μητέρες να δουλεύουν λιγότερο. Ίδιος μισθός, περισσότερος και πιο ποιοτικός χρόνος με τα παιδιά τους. Αν επιλέγουν την τηλεργασία να είναι σεβαστός ο χρόνος τους και το δικαίωμα στην αποσύνδεση. Παράλληλα, αν επιλέξουν να μην εργάζονται για ένα διάστημα, να υπάρχουν προγράμματα επανένταξης τους στον εργασιακό βίο, με προγράμματα κατάρτισης και επιδοτούμενες θέσεις εργασίας. Πρώτιστα, ο χρόνος παραμονής στο σπίτι μετά την τεκνοποίηση πρέπει να παραταθεί στα 2 χρόνια.
Για να αποφευχθεί το εργασιακό όμως bullying για τις μελλοντικές μητέρες, όπως συμβαίνει σήμερα, πρέπει το κράτος να δίνει κίνητρο στον εργοδότη για να προσλάβει γυναίκες που ενδεχομένως θα γίνουν μητέρες. Ο εργοδότης με φοροαπαλλαγές και επιδοτήσεις όχι απλά να μην χάνει, αλλά να κερδίζει. Με αυτόν τον τρόπο θα ενθαρρύνεται και δεν θα αποθαρρύνεται η τεκνοποίηση, με αυξήσεις μισθών, με την δημιουργία παιδικών σταθμών στους εργασιακούς χώρους, επιπρόσθετες άδειες όταν τα παιδιά αρρωσταίνουν.
Το δεύτερο κομμάτι της ανάλυσης του δημογραφικού προβλήματος από τον Μητσοτάκη συμπυκνώνεται στην δήλωση «Κυρίως όμως η ώριμη ένταξη αλλοδαπών στην κοινωνία θα μας βοηθήσει όλους και έχουμε την θετική εμπειρία την ένταξη των Αλβανών μεταναστών που πλέον η δεύτερη γενιά τους έχει ως πατρίδα την χώρα μας». Θα ήταν αστείο, αν δεν ήταν τόσο τραγικό λαμβάνοντας υπόψη την πολιτική του απέναντι στους ξένους, μετανάστες και στους πρόσφυγες. Μόνο αν είσαι διάσημος μπασκετμπολίστας η κυβέρνηση ενδιαφέρεται…
Η ουσία όμως της δήλωσης πρέπει να μας απασχολήσει, καθώς βραχυπρόθεσμα αποτελεί την λύση. Πρέπει να επανεφεύρουμε την ταυτότητα μας και την αυτοπεποίθηση μας, μακριά από εθνικισμούς. Με όπλο την ενσωμάτωση, τον πολιτισμό και την δημοκρατία μας μπορούμε να δομήσουμε μια συμπεριληπτική κοινωνία όπου κανείς δεν θα περισσεύει.
Η κατοχύρωση του Μακροπρόθεσμου σχεδιασμού, ήτοι Foresight, αποτελεί μια θεσμική ανάγκη. Πρέπει να ξεκινήσουμε από τώρα να δομούμε την κοινωνία του αύριο. Μια κοινωνία που θα έχει στο κέντρο την γυναίκα και που θα είναι πρότυπο συνύπαρξης και αλληλεγγύης, για μια χώρα που θα αγκαλιάζει τον πλούτο των παραδόσεων και των διαφορετικών καταγωγών, την Ελλάδα των ανοιχτών οριζόντων.
Υ.Γ. «Όλοι δέρνουμε τις γυναίκες μας, ας μην κρυβόμαστε» ο σεξισμός που αποπνέεται από την κοινωνία μας είναι ασφυκτικός σε κάθε οικογένεια. To The Maid αποτελεί μια σειρά που βοηθά στο να συνειδητοποιήσουμε το τι κοινωνία είμαστε, θα έπρεπε να προβάλλεται σε όλα τα σχολεία, ώστε με την αυτοκριτική μας να προχωρήσουμε. Οι μητέρες δεν είναι δοχεία αναπαραγωγής που θα τα χειριζόμαστε, όπως επιθυμούμε και όπως τα ευφάνταστα «συνέδρια» γονιμότητας θέλουν να παρουσιάζουν. Αν δεν τιμούμε τις γυναίκες, δεν θα έχουμε και μητέρες
Για να αποφευχθεί το εργασιακό όμως bullying για τις μελλοντικές μητέρες, όπως συμβαίνει σήμερα, πρέπει το κράτος να δίνει κίνητρο στον εργοδότη για να προσλάβει γυναίκες που ενδεχομένως θα γίνουν μητέρες. Ο εργοδότης με φοροαπαλλαγές και επιδοτήσεις όχι απλά να μην χάνει, αλλά να κερδίζει. Με αυτόν τον τρόπο θα ενθαρρύνεται και δεν θα αποθαρρύνεται η τεκνοποίηση, με αυξήσεις μισθών, με την δημιουργία παιδικών σταθμών στους εργασιακούς χώρους, επιπρόσθετες άδειες όταν τα παιδιά αρρωσταίνουν.
Το δεύτερο κομμάτι της ανάλυσης του δημογραφικού προβλήματος από τον Μητσοτάκη συμπυκνώνεται στην δήλωση «Κυρίως όμως η ώριμη ένταξη αλλοδαπών στην κοινωνία θα μας βοηθήσει όλους και έχουμε την θετική εμπειρία την ένταξη των Αλβανών μεταναστών που πλέον η δεύτερη γενιά τους έχει ως πατρίδα την χώρα μας». Θα ήταν αστείο, αν δεν ήταν τόσο τραγικό λαμβάνοντας υπόψη την πολιτική του απέναντι στους ξένους, μετανάστες και στους πρόσφυγες. Μόνο αν είσαι διάσημος μπασκετμπολίστας η κυβέρνηση ενδιαφέρεται…
Η ουσία όμως της δήλωσης πρέπει να μας απασχολήσει, καθώς βραχυπρόθεσμα αποτελεί την λύση. Πρέπει να επανεφεύρουμε την ταυτότητα μας και την αυτοπεποίθηση μας, μακριά από εθνικισμούς. Με όπλο την ενσωμάτωση, τον πολιτισμό και την δημοκρατία μας μπορούμε να δομήσουμε μια συμπεριληπτική κοινωνία όπου κανείς δεν θα περισσεύει.
Η κατοχύρωση του Μακροπρόθεσμου σχεδιασμού, ήτοι Foresight, αποτελεί μια θεσμική ανάγκη. Πρέπει να ξεκινήσουμε από τώρα να δομούμε την κοινωνία του αύριο. Μια κοινωνία που θα έχει στο κέντρο την γυναίκα και που θα είναι πρότυπο συνύπαρξης και αλληλεγγύης, για μια χώρα που θα αγκαλιάζει τον πλούτο των παραδόσεων και των διαφορετικών καταγωγών, την Ελλάδα των ανοιχτών οριζόντων.
Υ.Γ. «Όλοι δέρνουμε τις γυναίκες μας, ας μην κρυβόμαστε» ο σεξισμός που αποπνέεται από την κοινωνία μας είναι ασφυκτικός σε κάθε οικογένεια. To The Maid αποτελεί μια σειρά που βοηθά στο να συνειδητοποιήσουμε το τι κοινωνία είμαστε, θα έπρεπε να προβάλλεται σε όλα τα σχολεία, ώστε με την αυτοκριτική μας να προχωρήσουμε. Οι μητέρες δεν είναι δοχεία αναπαραγωγής που θα τα χειριζόμαστε, όπως επιθυμούμε και όπως τα ευφάνταστα «συνέδρια» γονιμότητας θέλουν να παρουσιάζουν. Αν δεν τιμούμε τις γυναίκες, δεν θα έχουμε και μητέρες
Πηγή : tvxs.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου