Στην εποχή όμως της τεχνολογικής επανάστασης και της πράσινης μετάβασης, το ερώτημα δεν είναι αν πρέπει να διατηρηθεί ο θεσμός, αλλά πώς θα εξελιχθεί.
Δυστυχώς, στην περίπτωση της Θεσσαλονίκης, αντί να προχωρήσουμε σε μια σοβαρή και δημιουργική επανεκτίμηση του ρόλου της ΔΕΘ, η δημόσια συζήτηση εγκλωβίζεται σε στενάχωρα σενάρια οικοπεδοποίησης, συμφερόντων και κερδοσκοπικής εκμετάλλευσης.<
Η Βόρεια Ελλάδα, με ιστορικό ρόλο στον διαμετακομιστικό χάρτη, ήταν ανέκαθεν χώρος συνάντησης πολιτισμών και οικονομιών. Η Θεσσαλονίκη, ως φυσική πρωτεύουσα αυτής της γεωγραφίας, φιλοξενούσε τη ΔΕΘ όχι μόνο ως εμπορική διοργάνωση, αλλά και ως μια γιορτή δημιουργικότητας και συλλογικής έκφρασης.
Σήμερα, ο θεσμός δεν απειλείται από απαξίωση, αλλά από την προοπτική να μετατραπεί σε μέσο αναδιάταξης του αστικού ιστού προς όφελος του real estate. Αντί να επενδύουμε σε ένα νέο μοντέλο έκθεσης, εναρμονισμένο με την ψηφιακή εποχή και τις περιβαλλοντικές προκλήσεις, η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από εμπορικά κέντρα και ξενοδοχεία.
Η Θεσσαλονίκη, όμως, δεν έχει ανάγκη από περισσότερα mall. Αντίθετα, έχει ανάγκη από περισσότερο πράσινο.
Είναι, άλλωστε, η πόλη με το μικρότερο ποσοστό πρασίνου στην Ευρώπη: μόλις 1,5 τετραγωνικό μέτρο ανά κάτοικο, όταν ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας θέτει ως ελάχιστο τα 10. Η κατάσταση έχει επιβαρυνθεί ακόμη περισσότερο με την απώλεια σχεδόν 30.000 δέντρων από το Σέιχ Σου λόγω της κατασκευής του flyover.
Το πράσινο δεν μπορεί να λογίζεται ως «παράπλευρη απώλεια» ούτε να μετατοπίζεται στο παρακείμενο οικόπεδο του 3ου Σώματος Στρατού για να μη σταθεί εμπόδιο στον επιχειρηματικό
Αν η πόλη θέλει να αναπνεύσει, ο χώρος της ΔΕΘ πρέπει να μετεξελιχθεί σε ένα μεγάλο, δημόσιο, μητροπολιτικό πάρκο – σε έναν πυρήνα πολιτισμού, περιβαλλοντικής ευαισθησίας και συλλογικού οράματος.
Το κρίσιμο ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί δεν είναι μόνο το αν η ΔΕΘ θα παραμείνει στο κέντρο ή θα μεταφερθεί. Είναι το πώς θα σχεδιαστεί. Η απάντηση πρέπει να βασίζεται σε τεκμηριωμένα στοιχεία, όχι σε ιδεοληπτικές τοποθετήσεις.
Οι διεθνείς τάσεις είναι σαφείς: συνδυασμός φυσικής και ψηφιακής παρουσίας, έξυπνες υποδομές, βιώσιμα υλικά, πολυλειτουργική αξιοποίηση. Η λύση δεν είναι η απομάκρυνση, αλλά ο εκ βάθρων ανασχεδιασμός.
Ένα σύγχρονο εκθεσιακό πάρκο μπορεί να συνυπάρχει με ένα εκτεταμένο πράσινο δίκτυο – τουλάχιστον 130-140 στρέμματα – και πολιτιστικές χρήσεις.
Για τις ανάγκες της βαριάς βιομηχανίας, η Σίνδος μπορεί και πρέπει να αποτελέσει τον φυσικό τόπο μετεγκατάστασης. Εκεί υπάρχει ήδη διαθέσιμος χώρος και η προοπτική μιας αναζωογόνησης της δυτικής Θεσσαλονίκης, που έχει αφεθεί στο περιθώριο.
Η πόλη δεν μπορεί να επαναλάβει τα λάθη του παρελθόντος. Δεν έχει την πολυτέλεια να θυσιάσει έναν τόσο σημαντικό χώρο στο βωμό μιας κοντόφθαλμης, αποσπασματικής ανάπτυξης. Η ΔΕΘ μπορεί και πρέπει να αποτελέσει μοχλό ενός ευρύτερου στρατηγικού μετασχηματισμού, και όχι μέσο ευκαιριακής εκμετάλλευσης.
Ο δημόσιος διάλογος πρέπει να συνεχιστεί σε βάθος. Να στηριχθεί σε εμπεριστατωμένες μελέτες, διεθνή εμπειρία και πραγματικά δεδομένα.
Όχι σε ψευτοδιλήμματα και αποπροσανατολιστικές αντιπαραθέσεις. Γιατί τελικά, η ανάπτυξη που αξίζει σε αυτή την πόλη δεν είναι εκείνη που αποφέρει κέρδος σε λίγους, αλλά εκείνη που διαμορφώνει ένα καλύτερο αύριο για τους πολλούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου