Του Παντελή Κουκουλεκίδη : Ο ΝΟΝΟΣ Ο ΦΡΑΠΈΣ ΚΑΙ Ό ΧΑΣΑΠΗΣ

Σε μια Κρήτη που κάποτε έδινε στον τόπο ολόκληρο το ήθος της λεβεντιάς και της αντίστασης, εμφανίζονται τώρα κάτι φιγούρες που θυμίζουν περισσότερο ΑΕ παρά πολιτική πράξη. Πρώτος και καλύτερος ο γνωστός «Φραπές», ο άνθρωπος που θεώρησε πως η Εξεταστική είναι κάτι σαν προαιρετικό μάθημα στο Λύκειο. 

Ασφαλής πίσω από φιλικές συναντήσεις με τον Πρωθυπουργό και καλυμμένος από ολόκληρη κουλτούρα κουμπαριών παλαιάς κοπής αυτές τις κουμπαριές που οι παλιοί «Νονοί της Κρήτης» μοίραζαν με μεγαλύτερη ευκολία κι από κεράσματα ρακί πίστεψε πως η παρουσία και η απουσία είναι το ίδιο. Όταν σε σκεπάζει το δίκτυο, δεν σε αγγίζει νόμος

Δίπλα του και ο «Τσεκουράτος Παράγοντας», ο πολιτικός που κάποτε φωτογραφιζόταν με το τσεκούρι της νεολαίας της ΕΠΕΝ και τώρα μιλάει σαν να γεννήθηκε υπέρμαχος των θεσμών. Κι όμως, η παλιά σκιά του τσεκουριού συνεχίζει να σέρνεται πίσω του, κάνοντας τη θεσμική αυστηρότητα να μοιάζει με καλαμπούρι.

Και δεν λείπει βέβαια και ο «Υπουργός της Αγροτικής Μεταχείρισης», γνωστός όχι για το όραμά του για την ύπαιθρο, αλλά για εκείνη τη θρυλική επίδειξη εξουσίας βιοπραργώντας σέ υπάλληλο στο αεροδρόμιο όταν αναφώνησε το αθάνατο «Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;». Άμα λοιπόν η εξουσία μοιράζει τέτοια μαθήματα ήθους, γιατί να δώσει ο Φραπές εξηγήσεις; Στην Ελλάδα η θρασύτητα συχνά περνιέται για προνόμιο.

Και μετά έχουμε το «Ανέκδοτο Χασάπη», τον φίλο παράγοντα και υποψήφιο της ΝΔ που προσπαθεί να αποδείξει την αθωότητά του επικαλούμενος ότι «ήταν κάποτε Πασοκ». Λες και το ίχνος βενιζελικού (ΠΑΣΟΚ)ήταν πιστοποιητικό ηθικής αθανασίας. 

Ο αληθινός βενιζελισμός, αυτός της αντίστασης, της θεσμικότητας και της αξιοπρέπειας, ήταν κάτι βαθύ ήταν το πνεύμα που πάλεψε την απολυταρχία τής βασιλείας, ένωσε τον τόπο, έφτιαξε πολιτισμό. Που οι σημερινοί μικροπαράγοντες θέλουν να μετατρέψουν σε άλλοθι. Κι έτσι, όταν ξεσπά σκάνδαλο τύπου ΟΠΕΚΕΠΕ, με συμβάσεις και «τεχνικές λύσεις» , όλοι προσπαθούν να αυτοπροβληθούν σαν «κληρονόμοι μιας παράδοσης» Κριτικής λεβεντιάς. Μόνο που δεν μοιάζουν με Κρήτη μοιάζουν με γραφείο εξυπηρετήσεων.

Κι όμως, εδώ βρίσκεται το πραγματικό παράδοξο αυτοί οι άνθρωποι ευτελίζουν την Κρήτη ακριβώς επειδή νομίζουν ότι την εκπροσωπούν. Αντί για νομιμότητα, παραδίδουν πελατειακότητα. Αντί για λεβεντιά, επιδειξη. Αντί για αξιοπρέπεια, τσαμπουκά . Και όλα αυτά σαν απομεινάρια ενός παλιού συστήματος κουμπαριών και πολιτικών νονών, που προσπάθησαν κάποτε να μετατρέψουν το νησί σε προσωπικό τους πολιτικό μητρώο.

Μα η Κρήτη δεν είναι αυτό.

Δεν είναι οι «Φραπεδες», ούτε οι κουμπάροι, ούτε τα δίκτυα.
Η Κρήτη είναι ηθικό ανάστημα, θεσμική περηφάνια και βαθιά δημοκρατική μνήμη.

Και πάνω απ’ όλα,.
Η κρητική λεβεντιά δεν είναι μόνο να μη φοβάσαι αλλά και να μην ντρέπεσαι !!!
Αυτοί, όμως δυστυχώς, δεν το ’χουν ούτε το ένα ούτε το άλλο!!!