Ξέρω, μία τέτοια συζήτηση για εκλαμβανόταν σαν ταινία επιστημονικής φαντασίας μέχρι πριν λίγα χρόνια. Αλλά τα πράγματα έχουν αλλάξει προ πολλού.
Λίγο το κύρος που έχει αποκτήσει ο Πιερρακάκης στα ευρωπαϊκά σαλόνια, λίγο η αποκατάσταση του ονόματος της χώρας στις Βρυξέλλες, έφτασε η ώρα που προέκυψε και αυτή η σημαντική ιστορία.
Πάντως και ο υπουργός Οικονομικών και η κυβέρνηση κρατούν τη μπάλα χαμηλά. Υπάρχει απέναντι κυρίως η υποψηφιότητα του Βέλγου υπουργού – και οι Βέλγοι έχουν προνομιακή πρόσβαση στα πόστα της ευρωπαϊκής Ένωσης.
Το θέμα είναι εάν θα καταφέρει να συνασπιστεί ο ευρωπαϊκός νότος, εάν οι σοσιαλδημοκράτες πειστούν ότι ένας προερχόμενος από τις τάξεις τους είναι καλύτερος από κάποιον πούρο δεξιό και κάποιες χώρες με τις οποίες έχουμε καλές σχέσεις έτσι κι αλλιώς (πχ Ιταλία) στηρίξουν την ελληνική υποψηφιότητα.
Είναι θέμα σκληρής διαπραγμάτευσης ανάμεσα στις κυβερνήσεις από ένα σημείο και μετά και λιγότερο προσώπων.
Υπό την έννοια αυτή, την υπόθεση έχει πάρει πάνω του ο Κυριάκος Μητσοτάκης μαθαίνω. Ο οποίος βλέπει την εκλογή (αλλά και την ίδια την υποψηφιότητα) ως δικαίωση των επιλογών του. Και σε πολιτικές και σε πρόσωπα – αν με εννοείτε.
Για το πώς το βλέπει ο κάθε υπουργός της κυβέρνησης χωριστά, θα σας γελάσω και δεν το θέλω – αν με εννοείτε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου