Την εποχή που όλοι μας έχουμε αρχίσει να σιχαινόμαστε ακόμη και το ποδόσφαιρο -που λέει ο λόγος- με όσα αποκαλύπτονται και με τις φετεινές μεταγραφές να είναι κι αυτές φτωχές ,λόγω κρίσης,αξίζει να θυμηθούμε ιστορίες από το παρελθόν ,όταν αυτοί που έπαιζαν τιμούσαν τη φανέλα,αλλά και τα ιδανικά για τα οποία πίστευαν. Που πάλευαν μες στο γήπεδο και μετά πολεμούσαν. Η περίπτωση του Νίκου Γόδα,του ποδοσφαιριστή που πριν εκετελεστεί ζήτησε να φορέσει τη φανέλα του Ολυμπιακού ,είναι χαρακτηριστική. Ιστορίες πολέμου και ποδοσφαίρου.
Η ομάδα του Ολυμπιακού, έχοντας ξεκινήσει ιδιαίτερα δυναμικά το πειραϊκό πρωτάθλημα (7-0 τον Κεραμεικό, 2-0 τον Εθνικό και 4-0 τη Θύελλα) ετοιμαζόταν να πάρει μέρος στο πανελλήνιο πρωτάθλημα, θέλοντας να σπάσει την κυριαρχία της ΑΕΚ που είχε πάρει τους δύο τελευταίους τίτλους.
Στις 27 Οκτωβρίου 1940 οι περισσότεροι παίκτες των «ερυθρολεύκων» πήγαν στην Πάτρα για να παίξουν με τη μικτή Πειραιά εναντίον της μικτής Πάτρας, για το πρωτάθλημα πόλεων.
Τελικά δεν πρόλαβαν όχι μόνο να παίξουν αλλά ούτε καν να γυρίσουν στο σπίτι τους, αφού ξεκίνησε ο πόλεμος. Μάλιστα και από την οικογένεια του Ολυμπιακού χάθηκαν παίκτες σε εκείνα τα δύσκολα χρόνια και αργότερα στα Δεκεμβριανά.
Ο Στέλιος Αναματέρος στη μάχη των Εξαρχείων το Δεκέμβριο του 1944 και ο Νίκος Γόδας.
Η περίπτωση μάλιστα του Νίκου Γόδα είναι από τις πλέον χαρακτηριστικές.
Ο άσος των Πειραιωτών, στους οποίους μάλιστα πήρε μεταγραφή μέσα στην καρδιά του πολέμου, ήταν μέλος του 5ου επίλεκτου λόχου του ΕΛΑΣ στην Κοκκινιά και ως μέλος της Εθνικής Αντίστασης, δεν έχανε κανέναν αγώνα, από αυτούς που δίνουν οι άνθρωποι για την ίδια τη ζωή και όχι ένα απλό ποδοσφαιρικό παιχνίδι.
Το 1942 και 1943, έκανε τα καλύτερά του παιχνίδια με τον Ολυμπιακό, ιδιαίτερα σε ένα ματς με τον Παναθηναϊκό για το κύπελλο Χριστουγέννων (5-2) ενώ πλέον είχε γίνει λοχαγός. Δεν έχανε το χιούμορ του ούτε στις δύσκολες ώρες, όπως μια μάχη με τους Αγγλους σε ένα νεκροταφείο, στα Δεκεμβριανά. «Είμαστε προνομιούχοι, γιατί αν σκοτωθούμε τώρα, θα θαφτούμε σε κανονικό μνήμα» είπε στον φίλο του Σταμάτη Σκούρτη, ο οποίος τα διηγήθηκε μέσα από το βιβλίο του, υποστηρίζοντας μάλιστα ότι η τότε διοίκηση του Ολυμπιακού δεν τον βοήθησε όσο μπορούσε για να τον βγάλει από τη φυλακή, όπως είχε κάνει η ΑΕΚ για πολλούς παίκτες της.
Στις 19 Νοεμβρίου του 1948 ο Νίκος Γόδας, οδηγείται στο εκτελεστικό απόσπασμα μπροστά στο λιμάνι της Κέρκυρας και στο νησάκι Λαζαρέτο. Η τελευταία του επιθυμία, που έγινε και πραγματικότητα, ήταν να φορέσει την φανέλα του Ολυμπιακού, λίγο πριν την εκτέλεση!
Από τους μεγαλύτερους μαχητές, είχε πάρει μέρος σε όλες τις σημαντικές μάχες εκείνης της εποχής, ενώ λέγεται ότι από τα πυροβολεία στο όρος Αιγάλεω είχε καταφέρει να καταρρίψει ένα γερμανικό αεροπλάνο.
Κατά γενική ομολογία η ΑΕΚ είχε την καλύτερη ομάδα εκείνη την εποχή, έχοντας πάρει μάλιστα και τα δύο τελευταία πανελλήνια πρωταθλήματα πριν την διακοπή (1939, 1940) με ντάμπλ την πρώτη σεζόν (πρώτη ομάδα που το κατάφερνε). Ήταν λογικά λοιπόν το μεγάλο φαβορί και για το πρωτάθλημα που δεν ξεκίνησε ποτέ, αφού είχε σπουδαίους παίκτες όπως ο Κλεάνθης Μαρόπουλος (πρώτος σκόρερ τις δυο προηγούμενες σεζόν) αλλά και ο Σπύρος Κοντούλης, ο οποίος και σκοτώθηκε καθ' οδόν για τον τοίχο της Καισαριανής, όταν πήδηξε από το καμιόνι όπου τον μετέφεραν μαζί με άλλους αιχμαλώτους και σκοτώθηκε από τα γερμανικά πυρά τον Ιούνιο του 1944.
Η «Ενωση» μπορεί να έχασε ένα σχεδόν σίγουρο πρωτάθλημα, όμως έβαλε και αυτή (μέσω των ανθρώπων της) το δικό της λιθαράκι για την πατρίδα. Και άλλες ομάδες στον αγώνα Αξίζει να σημειωθεί ότι δύο χρόνια μετά την έναρξη του πολέμου, οι Ελληνες ποδοσφαιριστές (αλλά και αθλητές) είχαν οργανώσει την Ένωση Ελλήνων Αθλητών με στόχο τη βοήθεια παικτών που είχαν φυλακιστεί ή είχαν φυματίωση. Τότε τα περισσότερα φιλικά ή κύπελλα Χριστουγέννων κ.λπ., είχαν στόχο εκτός από το να συντηρούνται οι ομάδες και να νοιώθουν μέσω του ποδοσφαίρου όλοι πιο δυνατοί (το καλύτερο αντίδοτο για εκείνη την εποχή), να συγκεντρώνονται και χρήματα για να βοηθούν τους συναθλητές τους που το είχαν ανάγκη.
Η ομάδα του Πανιωνίου (πάνω από 150 μέλη του συλλόγου είχαν επιστρατευτεί στον πόλεμο), είχε συγκεντρώσει χρήματα, από παιχνίδια, που τα πρόσφερε για την επισκευή του αντιτορπιλικού «Έλλη». Όλες οι ομάδες σχεδόν, είχαν κάποιον δικό τους στον πόλεμο, βοηθώντας η κάθε μία όσο μπορούσε στην αντίσταση. Ο ΠΑΟΚ έχασε τον Ιανουάριο του 1941 στην μάχη της Κλεισούρας τον Νίκο Σωτηριάδη, ενώ ο Ολυμπιακός Βόλου βυθίστηκε στο πένθος από τον χαμό του Κυριάκου Μαυραντζούλη (επίσης στη μάχη της Κλεισούρας) του Νίκου Μαλαβέτα και του Φάνη Σωτηρίου.
Η ζωή στην περιφέρεια ήταν εξαιρετικά δύσκολη, την εποχή της κατοχής, αλλά οι ομάδες προσπαθούσαν να επιβιώσουν. Στην Καλαμάτα ουσιαστικά η κατοχή (εκτός από δεινά) έφερε και το ποδόσφαιρο, καθώς φιλοξενούσε πολλά γερμανικά και ιταλικά στρατεύματα. Οι Γερμανοί νικούσαν συνέχεια στα παιχνίδια που έπαιζαν τους Ιταλούς και έτσι αποφάσισαν να κοντραριστούν με μια μεικτή ομάδα της περιοχής. Οι Καλαματιανοί τους νίκησαν με πρωταγωνιστές τους αδελφούς Αλησμόνη (εκ των πιονέρων του αθλήματος στην πόλη) με τον κόσμο να έχει κρεμαστεί στα δέντρα και στους γύρω λόφους, αφού δεν υπήρχαν ουσιαστικά κερκίδες.
Ο διοικητής των Γερμανών ήταν έξαλλος και όρισε αμέσως την ρεβάνς. Όταν οι παίκτες της Καλαμάτας μπήκαν στο γήπεδο, είδαν πίσω από το τέρμα ένα μυδραλιοβόλο(!) και δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς γιατί ηττήθηκαν με 3-2!
Άλλωστε υπήρχε και το τραγικό παράδειγμα του 1942 στην κατεχόμενη Ουκρανία όπου διεξήχθη ο ιστορικός αγώνας μεταξύ επίλεκτων του Χίτλερ και της Ντιναμό Κιέβου. Η Γκεστάπο είχε προειδοποιήσει τους σοβιετικούς παίκτες ότι αν διενοούντο να νικήσουν, εκείνο θα ήταν και το τελευταίο τους παιχνίδι. Αυτοί δεν καταλάβαιναν τίποτε, νίκησαν και φυσικά τουφεκίστηκαν και οι 11 φορώντας τις φανέλες της ομάδας τους της Ντιναμό (!), σε μια ενέργεια εξαιρετικού ηρωϊσμου και πίστης. Η θυσία τους πέρασε μεγάλα μηνύματα και έδωσε κουράγιο σε χιλιάδες συμπατριώτες τους. Στη Σάμο, με πάνω από 25.000 Ιταλούς στρατιώτες (αποτελούσε κομβικό σημείο) να βρίσκονται εκεί, είχε δημιουργηθεί ουσιαστικά πρωτάθλημα του νησιού με αρκετές ιταλικές ομάδες (αποτελούμενες από στρατιώτες) που έπαιζαν κυρίως κόντρα στο Βάθυλο και τον Απόλλωνα από τις ομάδες της Σάμου.
onalert.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου