Στίγμα Του Γιώργου Χρ. Παπαχρήστου

«Η Δεξιά δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά»

Ετοιμος ήμουν να αναφωνήσω το κλασικό και διαχρονικό, «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά», όπως και την παραλλαγή τού επίσης all time classic «η Δεξιά δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά», πληροφορηθείς την κατά το ήμισυ, όπως απεδείχθη, ακριβή είδηση περί της κυβερνητικής απαιτήσεως να παραιτηθούν ο πρόεδρος και ο διευθύνων σύμβουλος της Εθνικής Βασίλης Ράπανος και Απόστολος Ταμβακάκης, αλλά τελικώς συγκρατήθηκα. Ειδικά μάλιστα για την περίπτωση Ράπανου, θα προσέθετα και άλλα, όπως «απανθρωπιά» και τα συναφή, διότι δεν μπορεί τη μία ημέρα να τον ορίζεις υπουργό Οικονομικών και την επομένη, ενώ ο άνθρωπος εξήλθε μόλις του νοσοκομείου, να τον αποπέμπεις.

Αποδείχθηκε ότι ορθώς έπραξα, αν και καθήμενος. Διότι όπως με πληροφόρησε ο ίδιος ο κ. Ράπανος με τον οποίο επικοινώνησα, του ζητήθηκε να παραμείνει εφόσον το επιθυμούσε, στη θέση του προέδρου της Εθνικής. Αλλά το θεώρησε αντίθετο προς τις αρχές του.

- Δεν μπορεί, μου είπε, να παραιτούμαι από υπουργός Οικονομικών για λόγους υγείας και να παραμένω στη θέση του προέδρου της τράπεζας. Δεν ήταν σωστό και δεν μου ταίριαζε κάτι τέτοιο.

Εγώ απλώς θα εξάρω το δημόσιο ήθος του ανδρός, που όπως είναι προφανές σπανίζει στις μέρες μας...

Επιστροφή σε... κουμπάρους

Για την αντικατάσταση του Απόστολου Ταμβακάκη από τον Αλέξανδρο Τουρκολιά δεν έχω να προσθέσω τι, πέραν της πληροφορίας ότι ο δεύτερος κατάγεται εκ της ευάνδρου Μεσσηνίας και συνδέεται με στενή προσωπική φιλία με τον Πρωθυπουργό «ωχ το μάτι μου», Αντώνη Σαμαρά.

Απλώς να υπενθυμίσω στον πρόεδρο Αντώνη ότι κάτι τέτοια έκανε και ο κουρασμένος προκάτοχός του στο κόμμα και η κυβέρνησή του κατάντησε να γίνει τροχονόμος κουμπάρων, κολλητών και φίλων κάθε λογής, με τα γνωστά αποτελέσματα...

Γιαννίτσης: Κανείς δεν μου πρότεινε τίποτα

Ευκαιρίας δοθείσης, θέλω να καταρρίψω ένα μύθο - ότι για το υπουργείο Οικονομικών βολιδοσκοπήθηκε, πριν προταθεί η θέση στον Γιάννη Στουρνάρα, ο Τάσος Γιαννίτσης. Μου το διέψευσε κατηγορηματικά.

- Ούτε μου πρότεινε κανείς κάτι ούτε βολιδοσκοπήθηκα ούτε τίποτε. Αρα, πώς να αρνηθώ για κάτι που δεν σχηματοποιήθηκε ποτέ; Δεν γνωρίζω καν αν έγινε συζήτηση για μένα σε κάποιο επίπεδο. Και χαίρομαι ειλικρινά που ανέλαβε ο Γιάννης Στουρνάρας υπουργός Οικονομικών και όχι κάποιος άλλος.

Με τη φόρα που είχε πάρει ο πρόεδρος Αντώνης να ορκίζει πασόκους για το υπουργείο Οικονομικών, ο τελευταίος που απέμενε αν δεν δεχόταν ο Στουρνάρας, ήταν ο ίδιος ο Βενιζέλος!..

Το ΠΑΣΟΚ χώρεσε στην αίθουσα 228

Στο ΠΑΣΟΚ, εκατό φορές τους το έχει πει ο πρόεδρος Βαγγέλης έως τώρα ότι πλέον «είμαστε ένα μικρό κόμμα», αλλά αυτοί ακόμη να το εμπεδώσουν. Και μπροστά στον κίνδυνο να αρπάζονται κάθε τόσο για τα κλέη του παρελθόντος που δεν υπάρχουν πια, αποφάσισε να τους το (απο)δείξει και στην πράξη ότι το ΠΑΣΟΚ που γνώριζαν δεν είναι πια το ίδιο, αλλά είναι ένα μικρό, τόσο δα κόμμα το οποίο οφείλει να προσαρμόζεται στις νέες συνθήκες.

Επέλεξε μάλιστα την Κοινοβουλευτική Ομάδα ως μέσον και διάλεξε έναν μάλλον πρωτότυπο τρόπο για να τους ταρακουνήσει κάπως: εκεί που όλοι νόμιζαν ότι αυτή θα συγκληθεί κλασικά στην Αίθουσα της Γερουσίας της Βουλής, ενημερώθηκαν ότι ο πρόεδρος τους περιμένει (λέμε τώρα) στην αίθουσα 228 του Κοινοβουλίου.

- Μα έχουμε Κοινοβουλευτική Ομάδα, διαμαρτυρήθηκε παλιά καραβάνα του ΠΑΣΟΚ.

- Ακριβώς, του απάντησαν. Στην αίθουσα 228.

- Μα είναι αίθουσα όπου συνεδριάζουν οι επιτροπές της Βουλής, επισήμανε.

- Ναι το ξέρουμε, εκεί θα συνεδριάσει σήμερα η ΚΟ.

Εγινε μπροστά μου το σκηνικό και το μεταφέρω ως έχει, για του λόγου το αληθές...

Μες στην καλή χαρά

Στην αίθουσα 228, τώρα, το κλίμα ήταν όπως αυτό που συνήθως επιλέγει ο γάιδαρος για να καταβροχθίσει: στραβό. Ολοι είχαν στραβώσει άσχημα, οι κουβέντες ήταν λιγοστές, πρόσωπα, μούρες δηλαδή, σέρνονταν στο πάτωμα - και χρειαζόταν προσπάθεια για να αποφύγεις να πατήσεις καμία - και μόνο ο Γιώργος (ο γνωστός Γιώργος) ήταν μες στην καλή χαρά. Χαιρέτησε όποιον βρήκε μπροστά του και πήρε τη θέση του για να ακούσει, ως απλός βουλευτής, τον πρόεδρο Βαγγέλη να αναγγέλλει το τέλος του σημερινού ΠΑΣΟΚ και τη γέννηση ενός άλλου φορέα, τον οποίο ακόμη δεν τον είδαμε για να τον βαφτίσουμε, αλλά μέσα στον επόμενο μήνα θα την έχουμε τη χαρά.

Επίσης, οι δημοσιογράφοι καλόν είναι να χωνέψουν ότι το ΠΑΣΟΚ είναι ένα μικρό κόμμα πλέον. Το επισημαίνω γιατί η αίθουσα 228 αποδείχθηκε πολύ μικρή για να τους χωρέσει όλους χθες. Ηταν βεβαίως περισσότεροι από τους βουλευτές του κόμματος (33 πλέον στον αριθμό) και αυτό δεν μπορεί να συνεχίζεται. Διότι, πες, αύριο ο πρόεδρος Βαγγέλης αποφασίζει να συγκαλέσει ΚΟ σε... συνεδρίαση δωματίου (πώς λέμε «μουσική δωματίου»; Ετσι ακριβώς!), πού θα χωρέσουν όλοι;

Ο Βαγγέλης μοίρασε τους ρόλους

Κλείνω τα πασοκικά, τα οποία εν πολλοίς έχουν καταντήσει πλέον πολύ βαρετά, παρά τις ίντριγκες που εξυφαίνονται στο παρασκήνιο και οι οποίες επιβεβαιώνουν τη γνωστή ρήση «κακό χωριό τα λίγα σπίτια», για να επισημάνω ότι από τον καταμερισμό εργασίας που έκανε ο πρόεδρος Βαγγέλης (κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι Χρυσοχοΐδης, Χριστοφιλοπούλου, γεν. γραμματέας ΚΟ ο Γιάννης Μανιάτης, όχι ο ποδοσφαιριστής, ο άλλος της Αργολίδας), λείπει το ΙΣΤΑΜΕ. Ενημερώνω ότι προς τα εκεί κατευθύνεται ο Κώστας Σκανδαλίδης, που έχει έφεση στα ιδεολογικοπολιτικά κείμενα και είναι και καλός στο γράψιμο...

Παρέμβαση Ησυχου για τον Λούγο!

Η δήλωση είναι χθεσινή, είναι του κυρίου Κώστα Ησυχου, υπεύθυνου για την εξωτερική πολιτική και άμυνα του Συνασπισμού και έρχεται να (υπο)στηρίξει την ανοιχτή επιστολή στήριξης του προέδρου πίσω από τις λέξεις, Αλέξη, στον Φερνάντο Λούγο, Πρόεδρο της Παραγουάης. Κατά τον κύριο Ησυχο, το κοινοβουλευτικό πραξικόπημα στην Παραγουάη έχει «τη σιωπηρή και ένοχη υποστήριξη του ιμπεριαλισμού (ε, βέβαια) που δεν μπορεί να ανεχτεί τις μεγάλες, κοσμογονικές, προοδευτικές αλλαγές που συντελούνται στη Λατινική Αμερική και την Καραϊβική». Με την ευκαιρία, καταδικάζει «τη συμβολική βιασύνη του Βατικανού που μαζί με τη Γερμανία, τον Καναδά και την Ισπανία αναγνώρισαν τους "πραξικοπηματίες"» και δεν στήριξαν τον Λούγο, ο οποίος, προσέξτε με παρακαλώ, είναι - πάντα κατά τη δήλωση - «πρώην επίσκοπος και μαχητικός οπαδός της "θεολογίας της απελευθέρωσης", φυσικό τέκνο του λαϊκού επαναστατικού (σκέτο) της Καθολικής Εκκλησίας στη χώρα του».

Δάκρυσε από συγκίνηση ο Λούγο, είμαι βέβαιος, ύστερα από αυτό..