Παρακολουθώ εδώ και καιρό, μια ανελέητη μάχη στις πλάτες της Ευρωπαϊκής Πρωτεύουσας Νεολαίας 2014, της Θεσσαλονίκης. Προσπάθησα πολύ να μην τοποθετηθώ αλλά νομίζω πως κάποια πράγματα πρέπει να τα καταγράψει η Ιστορία σωστά.
Λυπάμαι πραγματικά, που μια ιδέα την οποία κατάθεσε ο Σπύρος Βούγιας, τρία περίπου χρόνια πριν,
αντί να αποτελεί
αφορμή ώστε τις μέρες αυτές η πόλη να σφύζει από
Δράσεις για νέους και η συμμετοχή στη ζωή της πόλης να έχει χτυπήσει
κόκκινο, αποτελεί αφορμή για κοκορομαχίες.
Η επιτυχία της κατάκτησης του τίτλου της Ευρωπαϊκής Πρωτεύουσας Νεολαίας 2014, ήταν η μόνη ίσως, συλλογική προσπάθεια της πόλης,
σε μια πολύ δύσκολη συγκυρία για την χώρα ολόκληρη. Καταφέραμε τότε, με
την Μαρία Πασχαλίδου, τη Μαρία Τσιουτάνη, τον Μπάμπη Παπαϊωάννου και
τον Γιώργο Γεωργιάδη, καθώς και έναν πυρήνα είκοσι εθελοντών να
εμπνεύσουμε μερικές εκατοντάδες νέων, οι οποίοι είχαν πιστέψει στην
διαφορετικότητα της σημερινής διοίκησης, να γεμίσουν την αίθουσα του
Δημοτικού Συμβουλίου και να παλέψουν για έναν σκοπό.
Και το καταφέραμε.
Δώσαμε χαρά σε πολλούς νέους και μάλιστα για αρκετούς από δαύτους ήταν
μια σανίδα σωτηρίας για να ξεπεραστούν δύσκολες μέρες της ανεργίας.
Ονειρευτηκαμε κάτι διαφορετικό. Και για λίγο πιστέψαμε ότι το αγγίξαμε.
Η δυσκολίες στην υλοποίηση φάνηκαν από την πρώτη μέρα.
Δυστυχώς, μικροπολιτικές σκοπιμότητες συγκεκριμένων δημοτικών συμβούλων
οδήγησαν την περίοδο της προετοιμασίας σε αδιέξοδο, ουκ ολίγες φορές.
Σήμερα, δυο μήνες μετά την έλευση του 2014 ακόμα συζητούν.
Λυπάμαι πραγματικά για δύο λόγους:
πρώτον γιατί εκτέθηκα προσωπικά διαβεβαιώνοντας ότι η διοργάνωση θα
στεφθεί με επιτυχία και έτσι πείσαμε τον κόσμο να έρθει και δεύτερον
διότι για λίγο πιστέψαμε, εμείς, οι νέοι αυτής της πόλης ότι τα πράγματα
μπορούν να αλλάξουν.
Με παλιά μυαλά δυστυχώς αυτό είναι σχεδόν αδύνατο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου