Κεντροαριστερά: Οδύνες της αναγκαίας προοπτικής

Χώρα και κοινωνία έχουν διανύσει μακρά περίοδο ασαφούς εξέλιξης. Δέκα χρόνια ύφεσης και 7 χρόνια μνημόνια σχηματοποιούν νέα κατάσταση. Φάση σύνθετης εσωτερικής και εξωτερικής μετάβασης, που κυοφορεί νέα δεδομένα με δυναμικούς συσχετισμούς άδηλης

ισορροπίας σε εγχώριο σκηνικό και ευρύτερο γεωπολιτικό περίγυρο μέχρι την άλλη άκρη του Ατλαντικού. Στα καθ’ ημάς, έχουμε μια «νέα» κοινωνία και μια «παλιά» πολιτική κατάσταση, με ΣΥΡΙΖΑ ως «αριστερή» σύνοψη αδιεξόδων και ΝΔ ως ανανεωμένη συντηρητική επανάληψη. Πασιφανής κοινωνική και πολιτική αναντιστοιχία, όπου αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, αλλαγές και υπερβάσεις για να υπάρξουμε ισότιμα στο «θαυμαστό καινούργιο κόσμο», εγκλωβίζονται από ξεπερασμένη κρατική λειτουργία, παραγωγική δομή, πολιτική διάταξη και αντίληψη. Τώρα μορφοποιούνται αντιθέσεις, αιτήματα, συνθέσεις, συγκροτούνται ξανά πολιτικοί φορείς εκπροσώπησης στην κοινωνία. Η αναγκαιότητα ν΄ανοίξει ασφαλής δρόμος ανάπτυξης, προόδου και συνοχής, καθιστούν επείγον εγχείρημα να αποτελέσει η ενιαία κεντροαριστερά εκ νέου πολιτικό και κοινωνικό πόλο έλξης της προόδου και ρόλο οργανωτή, να υπάρξει ξανά ισχυρή. Στρατηγικό ανάχωμα στην αβεβαιότητα αντιφατικών επιλογών και λαϊκιστικής αντιευρωπαϊκής οπισθοδρόμησης κάθε τύπου, στην ατέρμονη «πολιτική τραμπάλα» εντός κι εκτός. Μόνο έτσι θα επαναδιαπραγματευτούμε τη θέση μας σε Ευρώπη, ΝΑ Μεσόγειο και τον Κόσμο, με σταθερή υπεράσπιση της εθνικής υπόστασης. Πρώτιστος πολιτικός στόχος να εξελιχθεί αυτό που έχει ανάγκη η ελληνική κοινωνία. Η ιστορία δεν προχωρά με «νεκρά» σχήματα. Στη συλλογική προσπάθεια ενιαίας πολιτικής συγκρότησης χρειάζονται δύο συνεκτικές αφηγήσεις που λένε τα πράγματα με τ’ όνομα τους. Μία που καταδεικνύει πώς φτάσαμε ως εδώ και μια δεύτερη πώς βγαίνουμε και που πάμε. Αυτές έχουν ως απαραίτητη προϋπόθεση • πολιτική και οργανωτική υπέρβαση κατακερματισμού με ενσωμάτωση ή αποδυνάμωση με τον ένα ή άλλο τρόπο μεσσιών, στρατηγών ή πολιτικών παππάδων χωρίς ποίμνιο, που συσσωρεύονται με γεωμετρικούς ρυθμούς. • αναθεώρηση εικόνας ως «καθώς πρέπει» σοσιαλδημοκρατία, χωρίς εκσυριζαϊσμό ή εκπτώσεις στη συντηρητική παλινόρθωση • αυτοδύναμη πολιτική γραμμή με επίδραση στην κοινωνία και τα διλλήματα, δεν αρκεί να μιλάς, έχει σημασία αν και ποιοι ακούνε και αν συμπορεύονται • ξεκαθάρισμα παρανοήσεων και αντιφάσεων που δημιουργούν σύγχυση, ειδικά κάποιες «εμβληματικές» όπως : -Η κλασσική ρήση «δεν έφεραν τα μνημόνια την κρίση, αλλά η κρίση τα μνημόνια». Μια ατελής πρόταση που επί της ουσίας δεν λέει τίποτα. Γιατί δεν απαντάει στο αυτονόητο ερώτημα που υποκρύπτεται «ποιοι και πως έφεραν την κρίση». Μπορεί η διασταύρωση παγκόσμιας και εσωτερικής κρίσης το 2010 να έφερε μνημόνια, αλλά οι ρίζες της κρίσης είναι παλιές. Κατανομή και αποτίμηση ευθυνών κάνει η Ιστορία εκ των υστέρων, ο λαός εν κινήσει στις εκλογές και τα κόμματα συνεχώς. -Ολοκληρωμένη αποτίμηση μεταπολιτευτικής περιόδου. Η καλύτερη περίοδος της ελληνικής δημοκρατίας και οι θετικές κατακτήσεις συνυπήρξαν με όλες τις κρίσιμες παθογένειες της «αμέριμνης διαχείρισης» (πελατειακές σχέσεις, κρατικοδίαιτος κλεπτοκρατικός αντιπαραγωγικός καπιταλισμός) που κατέληξαν στην εκρηκτική ελληνική εκδοχή και «αποκάλυψε» το μοντέλο λειτουργίας. -«Είμαστε πλέον ένα μικρό κόμμα». Τα κόμματα ( όχι γραφικοί ή συγκυριακοί σχηματισμοί «ειδικής» χρήσης) με πραγματικό πολιτικό και κοινωνικό αντίκρισμα δεν είναι ποτέ «μικρά», ακόμα κι όταν καταγράφουν μικρά ποσοστά, διεκδικούν την υλοποίηση του προγράμματος τους. Αλλιώς εκχωρούν το ρόλο στους πολιτικούς και κοινωνικούς ανταγωνιστές. Περιορίζονται σε ρόλο ενδιάμεσου κομπάρσου, πολιτικής παλλακίδας διευθέτησης της εξουσίας. –Η Κεντροαριστερά δεν είναι γεωγραφικός προσδιορισμός αλλά αμιγώς πολιτικός. Εμπεριέχει όλα τα διαχρονικά συστατικά που την κατέστησαν πλειοψηφικό πόλο και εκφραστή ριζοσπαστικών αιτημάτων δημοκρατικής προόδου, ένταξης των νέων μη προνομιούχων, μεταρρύθμισης και αλλαγών, ισότιμης συμμετοχής σε ισχυρή Ευρώπη. –Δεν υπάρχει μηδενική βάση εκκίνησης στο εγχείρημα, το νέο δεν θα προκύψει εν κενώ, υπό έλεγχο, κατ΄επίφαση ή από παρθενογένεση. -Η μεσαία τάξη που διεκδικεί να εκφράσει δεν υπάρχει, έχει εξαφανιστεί. Αποκρυπτογράφηση της σημερινής πολυδιασπασμένης κοινωνικής διάρθρωσης. Ας ελπίσουμε ότι η «Π-ανορθόδοξη Σύνοδος» των Κεντροαριστερών όποτε γίνει, να μην μπλεχτεί με ποσοστά, συστήματα κατανομής χωρίς κοινωνικό αντίκρισμα τύπου 5-3-2 ή «περιμένει να λυθεί πόσοι, από πού και πως θα καθίσουμε» και μετά να απαντήσει με τα δικά μας δεδομένα στο ερώτημα «Τι να κάνουμε;» που διατηρεί ακέραιη τη σημασία του σήμερα. Δεν ωφελεί σε τίποτα να ζητάμε πάντα τα ρέστα από τους άλλους. Προβλήματα πολιτικού πρωτοκόλλου, μάχες επιρροής και επιβίωσης ερήμην της κοινωνίας είναι χωρίς πολιτικό αντίκρισμα και χωρίς αύριο, που το ανακαλύπτεις όταν είναι αργά και έχει πια νόημα μόνο για τους επόμενους. Η πολιτική ιδιοφυία στην παρούσα στιγμή βρίσκεται στη πολιτική ικανότητα να ανασυνθέτεις σύγχρονα δεδομένα, σε επιλογές που «λειτουργούν» σε επαφή με την κοινωνία και στόχους που θέτεις. Η πράξη θα δείξει αν μπορούμε να ανταποκριθούμε. Τελείωσαν τα είδωλα και οι ειδωλολάτρες.

Γράφει ο Γρηγόρης Σαρίδης, Μέλος της ΚΠΕ ΠΑΣΟΚ