Η καλή κυβέρνηση από την συγκρότησή της φαίνεται. Ο Μητσοτάκης διαμόρφωσε ένα υπουργικό συμβούλιο που δεν είναι ούτε υπουργικό, ούτε συμβούλιο. Ανεμομαζώματα από άλλα κόμματα, εξωκοινοβουλευτικοί ποικίλων προελεύσεων, εκπρόσωποι εσωκομματικών ποσοστώσεων, οικογενειακοί φίλοι και εκλεκτοί ισχυρών της οικονομίας και των ΜΜΕ. Κυβέρνηση με πολιτική ταυτότητα δεν την λες.
Είναι σύνολο χωρίς συνοχή. Οι τρεις στους τέσσερις κυκλοφορούν από νωρίς με τα κουδούνια της αποτυχίας. Ο πρωθυπουργός, που επαίρεται ότι έχει τον καλύτερο επενδυτικό σύμβουλο, έχει τον χειρότερο υπουργό επενδύσεων. Το πρωθυπουργικό γραφείο υποκαθιστά την κυβέρνηση και οι υπουργοί παίρνουν εντολές από μετακλητούς υπάλληλους.
Εκ παραλλήλου σε κρίσιμα αξιώματα της χώρας ο πήχης κατέβηκε και τα κατέλαβαν ακατάλληλα πρόσωπα.
Η δημόσια παρουσία του Πρωθυπουργού είναι απλώς σκηνοθετημένη. Αν δεν είναι όλα ελεγχόμενα, δεν εμφανίζεται. Εκτός από την κυβερνητική δραστηριότητα εκπίπτει και ο λόγος του: οι λογογράφοι του, καθώς έχουν θητεύσει παλαιοτέρα στην Αριστερά και τη Δημοκρατική παράταξη, γράφουν κείμενα που δεν μπορεί να υπηρετήσει το σκηνικό ύφος του.
Δεν υπάρχει ψέμα που δεν έχουν βάλει στις ομιλίες του. Δεν υπάρχει παραπλάνηση που δεν έχουν επιχειρήσει. Δεν υπάρχει σπίλωση αντιπάλων που δεν έχουν υιοθετήσει.
Τελευταία προσέθεσαν στο ρεπερτόριο τους και την Εθνική Αντίσταση και τον ακούσαμε να λέει ότι η συμμετοχή της Αριστεράς και της Δεξιάς ήταν ισοδύναμη- ξεπλένοντας τους συνεργάτες των κατακτητών. Βγήκαν από τους τάφους οι νεκροί και οι ήρωες.
Η φαυλότητα του «επιτελικού κράτους»
Ο Τσίπρας παρέλαβε από τους Σαμαρά -Βενιζέλο μια χρεοκοπημένη χώρα, με άδεια ταμεία και παρέδωσε διαχειρίσιμη οικονομία σε ανάπτυξη και λυμένα προβλήματα.
Μέσα σε 15 μήνες το σύστημα Μητσοτάκη τα ανατίναξε.
Από την αρχή επιβεβαίωσε την αδυναμία του για μεγάλες πρωτοβουλίες, στέρεους χειρισμούς και επαφή με την κοινωνία.
Η πανδημία έγινε καταλύτης για να να κλιμακωθεί η φαυλότητα του «επιτελικού κράτους», να επανέλθει ο αυταρχισμός, να επισημοποιηθεί η ταξική πολιτική της εύνοιας προς τους λίγους.
Η ανάπτυξη έγινε όνειρο άπιαστο και κοινοτική συνδρομή με το Ταμείο Ανάκαμψης – Ελντοράντο προορίζεται για διασπάθιση από τους ημέτερους. Οι «παλιοί μας φίλοι επιστρέφουν στη λεηλασία των κρατικών και κοινοτικών πόρων.
Η πολιτική ζωή υποβαθμίζεται. Η Κοινοβουλευτική Ομάδα της ΝΔ είναι η χειρότερη που είχε ποτέ, με ακραίους, ακόμη και προβληματικούς, ή σούργελα. Ταυτόχρονα επιστρέφει η χειραγώγηση της πολιτικής από ισχυρούς των ΜΜΕ και του χρήματος και ανοίγουν οι δρόμοι για τη σήψη και τη διαφθορά.
Η κυβερνητική πρακτική παράγει σταθερά εύνοια για τους λίγους και υποβάθμιση για τους πολλούς. Όλα μαζί πλέον σε μια θάλασσα αποτυχιών στο εσωτερικό της χώρας και αβεβαιότητας στην εξωτερική πολιτική, που προβάλλονται ως… νίκες.
Εδώ προκύπτει μια ελληνική πρωτοτυπία: ανάμεσα στην κοινωνία και την κυβέρνηση παρεμβάλλονται τα ΜΜΕ… υπέρ της κυβέρνησης. Αντί για ενημέρωση, κριτική, έλεγχο της εξουσίας, λειτουργούν ως μηχανισμοί συγκάλυψης, διαστρέβλωσης, αποσιώπησης και ξεπλύματος.
Η κυβέρνηση προσθέτει σ’ αυτό και το κρατικό χρήμα με το οποίο εξαγοράζει σχεδόν το σύνολο των ΜΜΕ. Ο έλεγχος της κρατικής διαφήμισης, η λίστα Πέτσα, οι ποικίλες διευκολύνσεις έχουν μετατρέψει ΜΜΕ και δημοσιογράφους σε συνενόχους.
Το έργο «Μητσοτάκης Αnd friends»
Ένα ισχυρό τείχος σιωπής, από την πλευρά των ΜΜΕ στερεί από την κοινωνία την ενημέρωση που χρειάζεται. Η κυβέρνηση προσφερόμενη προς χειραγώγηση η ίδια και εξυπηρετώντας τα μεγάλα συμφέροντα -ακόμη και με ποινικές απαλλαγές- αγοράζει την ασπίδα που την προστατεύει από την κοινή γνώμη.
Συμπρωταγωνιστές είναι και αδέσποτοι δημοσκόποι που εμφανίζουν έρευνες για οποίες κάνεις δεν γνωρίζει ποιος πληρώνει και ποιος ελέγχει τα στοιχεία που εμφανίζουν.
Τα ΜΜΕ συγκαλύπτουν το λεγόμενο «επιτελικό κράτος» -των ημετέρων. Εξαφανίζουν από την επικαιρότητα σκανδαλώδεις πράξεις υπουργών, με τον ίδιο κυνισμό που εξαφανίζουν τις αποτυχίες τους. Ακριβώς με τον τρόπο που η κυβέρνηση -και προηγουμένως ΝΔ ως κόμμα- οργάνωσαν τη συγκάλυψη του σκανδάλου Νοβάρτις- αντί να ενδιαφερθούν για το δημόσιο συμφέρον.
Αυτά συνθέτουν ένα δράμα για τη χώρα. Στη μια πλευρά του νομίσματος η κυβέρνηση χωρίς έλεγχο κλιμακώνει τον αυταρχισμό και την ασυδοσία, αθροίζοντας αποτυχίες και οδηγώντας σε εξελίξεις που ήδη κοστίζουν την κοινωνία και τα εθνικά θέματα θα κοστίζουν και στη χώρα. Στην άλλη οι διατεταγμένοι μηχανισμοί της σιωπής, της εξασφαλίζουν περιθώρια ακόμη χειρότερης πολιτικής, χωρίς συνέπειες.
Το έργο «Μητσοτάκης Αnd friends» θα έπρεπε ήδη να άρχιζε να κατεβαίνει. Αν καθυστερεί είναι γιατί ένας ολόκληρος ιστός οικονομικών κέντρων και ΜΜΕ κρύβει την αλήθεια.
Θα συνεχίσουν να το κάνουν όσο ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και οι λοιπές δυνάμεις της δημοκρατικής αντιπολίτευσης, δεν βρίσκουν τρόπο να αναδειχθούν ως εναλλακτική λύση. Να διαπεράσουν το τείχος ψεύδους με πρωτοβουλίες και μαχητική προγραμματική αντιπολίτευση.
ΥΓ: Ποιος σκότωσε την ελληνική δημοσιογραφία
Με την εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη στην ηγεσία της ΝΔ σχηματίστηκε γύρω του μια αποικία δημοσιογράφων. Η δουλειά τους να γράφουν και να στέλνουν σε ΜΜΕ τι θα… γράφουν. Πλήρες «ρεπορτάζ » για κάθε θέμα. Με τον ευφημισμό non paper.
Ασυνείδητοι παραλήπτες τα μετέφεραν, με την υπογραφή τους. Ανάξιοι διευθυντές τα δημοσίευαν. Ανύποπτοι και κορόιδα αναγνώστες, τηλεθεατές, χρήστες τα κατανάλωναν.
Με τέτοιου είδους «ενημέρωση» κερδήθηκαν οι εκλογές. Και από την επόμενη το σύστημα αναβαθμίσθηκε: τώρα πλέον υπήρχαν λεφτά, διαφημίσεις, διορισμοί, διαμεσολαβήσεις, μπίζνες.
Η δημοσιογραφία τελείωσε. Δημοσιογράφοι έγιναν εντολοδόχοι. Τα ΜΜΕ χωνιά και φέιγ-βολάν της κυβέρνησης.
Μέχρι που έσπασε ο διάβολος το πόδι του και το κύκλωμα ξεμπροστιάσθηκε: μαζί με την «ενημέρωση» δημοσιεύθηκαν και οι οδηγίες.
Κανείς δεν κοκκίνησε. Δεν θα αλλάξει κάτι. Αλλά τώρα κανείς δεν μπορεί να πει ότι δεν ξέρει ποιος σκότωσε την ελληνική δημοσιογραφία.
Η πανδημία έγινε καταλύτης για να να κλιμακωθεί η φαυλότητα του «επιτελικού κράτους», να επανέλθει ο αυταρχισμός, να επισημοποιηθεί η ταξική πολιτική της εύνοιας προς τους λίγους.
Η ανάπτυξη έγινε όνειρο άπιαστο και κοινοτική συνδρομή με το Ταμείο Ανάκαμψης – Ελντοράντο προορίζεται για διασπάθιση από τους ημέτερους. Οι «παλιοί μας φίλοι επιστρέφουν στη λεηλασία των κρατικών και κοινοτικών πόρων.
Η πολιτική ζωή υποβαθμίζεται. Η Κοινοβουλευτική Ομάδα της ΝΔ είναι η χειρότερη που είχε ποτέ, με ακραίους, ακόμη και προβληματικούς, ή σούργελα. Ταυτόχρονα επιστρέφει η χειραγώγηση της πολιτικής από ισχυρούς των ΜΜΕ και του χρήματος και ανοίγουν οι δρόμοι για τη σήψη και τη διαφθορά.
Η κυβερνητική πρακτική παράγει σταθερά εύνοια για τους λίγους και υποβάθμιση για τους πολλούς. Όλα μαζί πλέον σε μια θάλασσα αποτυχιών στο εσωτερικό της χώρας και αβεβαιότητας στην εξωτερική πολιτική, που προβάλλονται ως… νίκες.
Εδώ προκύπτει μια ελληνική πρωτοτυπία: ανάμεσα στην κοινωνία και την κυβέρνηση παρεμβάλλονται τα ΜΜΕ… υπέρ της κυβέρνησης. Αντί για ενημέρωση, κριτική, έλεγχο της εξουσίας, λειτουργούν ως μηχανισμοί συγκάλυψης, διαστρέβλωσης, αποσιώπησης και ξεπλύματος.
Η κυβέρνηση προσθέτει σ’ αυτό και το κρατικό χρήμα με το οποίο εξαγοράζει σχεδόν το σύνολο των ΜΜΕ. Ο έλεγχος της κρατικής διαφήμισης, η λίστα Πέτσα, οι ποικίλες διευκολύνσεις έχουν μετατρέψει ΜΜΕ και δημοσιογράφους σε συνενόχους.
Το έργο «Μητσοτάκης Αnd friends»
Ένα ισχυρό τείχος σιωπής, από την πλευρά των ΜΜΕ στερεί από την κοινωνία την ενημέρωση που χρειάζεται. Η κυβέρνηση προσφερόμενη προς χειραγώγηση η ίδια και εξυπηρετώντας τα μεγάλα συμφέροντα -ακόμη και με ποινικές απαλλαγές- αγοράζει την ασπίδα που την προστατεύει από την κοινή γνώμη.
Συμπρωταγωνιστές είναι και αδέσποτοι δημοσκόποι που εμφανίζουν έρευνες για οποίες κάνεις δεν γνωρίζει ποιος πληρώνει και ποιος ελέγχει τα στοιχεία που εμφανίζουν.
Τα ΜΜΕ συγκαλύπτουν το λεγόμενο «επιτελικό κράτος» -των ημετέρων. Εξαφανίζουν από την επικαιρότητα σκανδαλώδεις πράξεις υπουργών, με τον ίδιο κυνισμό που εξαφανίζουν τις αποτυχίες τους. Ακριβώς με τον τρόπο που η κυβέρνηση -και προηγουμένως ΝΔ ως κόμμα- οργάνωσαν τη συγκάλυψη του σκανδάλου Νοβάρτις- αντί να ενδιαφερθούν για το δημόσιο συμφέρον.
Αυτά συνθέτουν ένα δράμα για τη χώρα. Στη μια πλευρά του νομίσματος η κυβέρνηση χωρίς έλεγχο κλιμακώνει τον αυταρχισμό και την ασυδοσία, αθροίζοντας αποτυχίες και οδηγώντας σε εξελίξεις που ήδη κοστίζουν την κοινωνία και τα εθνικά θέματα θα κοστίζουν και στη χώρα. Στην άλλη οι διατεταγμένοι μηχανισμοί της σιωπής, της εξασφαλίζουν περιθώρια ακόμη χειρότερης πολιτικής, χωρίς συνέπειες.
Το έργο «Μητσοτάκης Αnd friends» θα έπρεπε ήδη να άρχιζε να κατεβαίνει. Αν καθυστερεί είναι γιατί ένας ολόκληρος ιστός οικονομικών κέντρων και ΜΜΕ κρύβει την αλήθεια.
Θα συνεχίσουν να το κάνουν όσο ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και οι λοιπές δυνάμεις της δημοκρατικής αντιπολίτευσης, δεν βρίσκουν τρόπο να αναδειχθούν ως εναλλακτική λύση. Να διαπεράσουν το τείχος ψεύδους με πρωτοβουλίες και μαχητική προγραμματική αντιπολίτευση.
ΥΓ: Ποιος σκότωσε την ελληνική δημοσιογραφία
Με την εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη στην ηγεσία της ΝΔ σχηματίστηκε γύρω του μια αποικία δημοσιογράφων. Η δουλειά τους να γράφουν και να στέλνουν σε ΜΜΕ τι θα… γράφουν. Πλήρες «ρεπορτάζ » για κάθε θέμα. Με τον ευφημισμό non paper.
Ασυνείδητοι παραλήπτες τα μετέφεραν, με την υπογραφή τους. Ανάξιοι διευθυντές τα δημοσίευαν. Ανύποπτοι και κορόιδα αναγνώστες, τηλεθεατές, χρήστες τα κατανάλωναν.
Με τέτοιου είδους «ενημέρωση» κερδήθηκαν οι εκλογές. Και από την επόμενη το σύστημα αναβαθμίσθηκε: τώρα πλέον υπήρχαν λεφτά, διαφημίσεις, διορισμοί, διαμεσολαβήσεις, μπίζνες.
Η δημοσιογραφία τελείωσε. Δημοσιογράφοι έγιναν εντολοδόχοι. Τα ΜΜΕ χωνιά και φέιγ-βολάν της κυβέρνησης.
Μέχρι που έσπασε ο διάβολος το πόδι του και το κύκλωμα ξεμπροστιάσθηκε: μαζί με την «ενημέρωση» δημοσιεύθηκαν και οι οδηγίες.
Κανείς δεν κοκκίνησε. Δεν θα αλλάξει κάτι. Αλλά τώρα κανείς δεν μπορεί να πει ότι δεν ξέρει ποιος σκότωσε την ελληνική δημοσιογραφία.
anoixtoparathyro.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου