Αριστερά όπως λέμε ¨΄για χαβαλέ΄¨- της Κατερίνας Διαμαντοπούλου

Κάποτε η αριστερά διεκδικούσε τα πρωτεία στο ήθος, είχε συγκεκριμένες θέσεις -συμπαγείς και ξεκάθαρες- για τις οποίες πολλοί θανατώθηκαν και άλλοι κατέστρεψαν τις ζωές τους. Είχε ποιητές και αγωνιστές ατσαλωμένους στα ερημονήσια.

Σήμερα η αριστερά του Τσίπρα φαντάζει μακρινό
κακέκτυπο. Χωρίς ίχνος τσίπας καπηλεύεται ακόμη και τις επετείους άλλων κομμάτων, τα συνθήματα τους και τα χρώματα τους. Βγάζει αφίσες σε πράσινο φόντο, χρησιμοποιεί ιστορικά συνθήματα του Ανδρέα και ξεγελά ανθρώπους με σημαντική πολιτική
διαδρομή προκειμένου να τους έχει ομιλητές-πρώτο όνομα στη ρεκλάμα για την προσέλκυση του πασοκικού ακροατηρίου. Θέλει να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη με κάθε μέσο και κάθε κουτοπόνηρο τέχνασμα.
Αντί για θέσεις σταθερές και επεξεργασμένες έχει μια πανσπερμία απόψεων για να μπορεί κανείς να ψωνίσει όποιο μοντελάκι του αρέσει στη βιτρίνα– να μην μείνει κανείς δυσαρεστημένος. Και δραχμή έχουμε, και ευρώ προσφέρουμε, και με τους Παλαιστίνιους είμαστε και τον Ισραηλινό Πρόεδρο τρέχουμε να συναντήσουμε, και τα καταδικάζουμε όλα και δεν θα αλλάξει τίποτα –εξάλλου «πάνω από το πτώμα μας θα περάσει η αλλαγή». Στο τέλος όλοι μαζί θα συναντηθούμε ξανά στους δρόμους της Αριστεροσύνης.
Μιας αριστεροσύνης για λίγους βολεμένους και «αγανακτισμένους». Μιας αριστεροσύνης που δεν κόπιασε να βγάλει μεροκάματο αλλά βολεύτηκε σε κομματικούς θώκους και θέσεις οικογενειακής αργομισθίας στο δημόσιο. Μιας αριστεροσύνης που εξέθρεψε και το ΠΑΣΟΚ στο παρελθόν και που τώρα έρχεται ο ΣΥΡΙΖΑ  να παραστήσει τον άξιο συνεχιστή.
Πειράζει που κάποιοι θεωρούμε αριστερό το δύσκολο δρόμο και την δουλειά ; Τις επιλογές που είναι προς όφελος των άλλων πρώτα; Τις θυσίες σήμερα για να μην καταδικάσουμε την επόμενη γενιά αύριο;
Πειράζει που το αριστερό στα δικά μας μέτρα είναι να κάνεις ευσυνείδητα τη δουλειά σου και να απαιτείς αξιολόγηση αντί να φοβάσαι οποιαδήποτε μέτρηση της απόδοσης σου; Πειράζει που δεν αντιλαμβανόμαστε την αριστεροσύνη που εκτράφηκε  στις καταλήψεις των σχολείων, στους βανδαλισμούς της δημόσιας περιουσίας και στην κουλτούρα του «χαβαλέ» που δηλητηρίασε την ελληνική κοινωνία με την αντίληψη ότι ελεύθερος είναι όποιος έχει το ακαταλόγιστο, την ελάχιστη ευθύνη;
Με αυτό το ακαταλόγιστο λοιπόν στήσαμε μια χώρα όπου ο ένας «βιάζει» τον άλλο και όλοι μαζί το δημόσιο συμφέρον και το κοινό μας μέλλον.
Εγώ παρκάρω στο πεζοδρόμιο και βιάζω την ελευθερία του πεζού, εσύ πιέζεις τον επαγγελματία να σου κόψει το ΦΠΑ και τον καθιστάς συνένοχο, ο άλλος εκβιάζει τον μικροεπενδυτή για να του δώσει την κρατική επιχορήγηση και ο τέταρτος στήνει το αυθαίρετο του στην παραλία. Όλοι νιώθουμε ελεύθεροι και επαναστάτες ενάντια στο σύστημα, νομίζουμε ότι ξεφεύγουμε αλλά τελικά βράζουμε καθημερινά στο ίδιο καζάνι, στο καζάνι της αναποτελεσματικότητας, της γραφειοκρατίας, των ελλειμμάτων, των χωματερών.
Πειράζει που αληθινά Αριστερό είναι η προτροπή του Καζαντζάκη : «Ν΄αγαπάς την ευθύνη. Να λες, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη Γη. Αν δεν σωθεί, εγώ φταίω»;
*Η Κατερίνα Διαμαντοπούλου είναι οικονομολόγος και μέλος του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ.
protagon