Σπίτια χαρίζουμε, οικόπεδα και δάνεια...

Πρέπει να επιτραπούν οι πλειστηριασμοί για την πρώτη κατοικία; Δίχως περιστροφές θα πούμε «ναι». Ταυτόχρονα, όμως, θα πρέπει να δίδεται η δυνατότητα σε όσους έχουν πρόβλημα να διευκολυνθούν. Με επιμήκυνση ή με την πληρωμή μόνο των τόκων για ένα...
χρονικό διάστημα. Αυτό που δεν πρέπει να γίνει είναι να δοθεί η αίσθηση ότι χαρίζονται σπίτια.

Κατ΄ αρχάς θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι οι επισφάλειες πληρώνονται πλέον από το κοινωνικό σύνολο. Αν εγώ δεν πληρώσω το στεγαστικό μου δάνειο, θα το πληρώσει το κοινωνικό σύνολο. Κι αυτό είναι άδικο. Δεν χρειάζεται να έχει κανείς master στα συναλλακτικά ήθη για να υποστηρίξει ότι δεν μπορεί να πληρώσει κάποιος άλλος το δικό μου στεγαστικό δάνειο.

Η ύφεση έχει δημιουργήσει 1,5 εκατομμύρια ανέργους και έχει μειώσει αισθητά τα εισοδήματα του συνόλου των Ελλήνων. Οι συνθήκες έχουν μεταβληθεί αισθητά σε σχέση με όσα ίσχυαν πριν από 4 ή 6 χρόνια. Αυτό είναι σωστό, αλλά το επιχείρημα αυτό δεν είναι αρκετό από μόνο του για να στηρίξει ένα κίνημα... σεισάχθειας. Άλλοι άνθρωποι μπορούν να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους και άλλοι όχι. Αυτοί που μπορούν θα πρέπει να υποχρεωθούν να συνεχίσουν, ανεξάρτητα από το αν πρόκειται για την πρώτη ή την εικοστή πρώτη κατοικία τους. Γι΄ αυτούς που δεν μπορούν πρέπει να ληφθεί μέριμνα. Μέριμνα για να βοηθηθούν. Και μάλιστα οι κανόνες της ρύθμισης των υποχρεώσεων τους θα πρέπει να είναι οι ίδιοι για όλους και από όλες τις τράπεζες.

Αυτό που δεν μπορεί να συμβαίνει είναι να χρησιμοποιείται η ανέχεια πολλών συμπολιτών μας ως άλλοθι για να μην πληρώνουν τις δόσεις τους όσοι μπορούν.

Κάποιοι που ξεχειλίζουν από κοινωνική ευαισθησία βρίσκουν αρκετά δίκαιη την αναστολή των πλειστηριασμών. Ας πούμε, λοιπόν, ότι δύο νέοι άνθρωποι θέλουν να αποκτήσουν τώρα την δική τους στέγη και απευθύνονται σε μία τράπεζα. Η τράπεζα θα πρέπει να είναι ηλίθια για να δώσει ένα δάνειο σε ανθρώπους που μπορεί αύριο να οχυρωθούν πίσω από την εν λόγω διάταξη και να αρνηθούν την πληρωμή των χρεών τους. Στο μεταξύ οι κοινωνικά ευαίσθητοι θα πρέπει να λύσουν έναν ακόμη γρίφο: Πως η τράπεζα θα δώσει νέα δάνεια αν δεν πληρώνουν όσοι έχουν πάρει τα παλιότερα;

Και να πάρουν τα σπίτια τους από τους ανθρώπους που αυτή την στιγμή βρίσκονται σε πρόβλημα; Όχι, είναι η απάντηση. Οι άνθρωποι αυτοί θα πρέπει να πάνε να κάνουν μία ρύθμιση. Το κράτος θα πρέπει να βγάλει κανόνες για την ρύθμιση και να καλύψει όλες τις πιθανότητες, ακόμη και τις πιο ακραίες. Ίδιοι κανόνες για όλους, έτσι ώστε να μην δοθεί η δυνατότητα σε διάφορα κυκλώματα να παίξουν παιγνίδια σε βάρος του κόσμου. Αλλά και οι δανειολήπτες θα πρέπει να έχουν την αίσθηση ότι κάποια στιγμή θα πληρώσουν. Όχι σήμερα και όσο το πρόβλημά τους διαρκεί. Αλλά όχι και επ’ άπειρον. Θα πρέπει να τους είναι σαφές ότι όταν θα είναι σε θέση να ξεπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους θα το κάνουν και ότι δεν πρόκειται να τους χαριστούν τα δάνεια.

Διάφοροι πολιτικάντηδες παίζουν αυτή την στιγμή επικίνδυνα λαϊκίστικα παιγνίδια, απειλώντας να πάρουν στον λαιμό τους χιλιάδες δανειολήπτες. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην πληρωθούν τα δάνεια. Πουλώντας φρούδες ελπίδες, παρασέρνουν αρκετούς σε δύσβατα μονοπάτια. Όταν θα φτάσει η ώρα του λογαριασμού, τότε θα φταίνε και πάλι οι κακοί νεοφιλελεύθεροι, οι τράπεζες και δεν ξέρω και εγώ ποιος άλλος. Το ότι μπορεί να φταίνε οι λαϊκιστές πολιτικοί που αυτή την στιγμή καλούν εμμέσως τον κόσμο να μην πληρώνει τις δόσεις τους, κλείνοντάς του πονηρά το μάτι, είναι μία ιδέα που μπορεί να μην περάσει από το μυαλό όσων θα χάσουν πραγματικά τα σπίτια τους. Κάποιοι νομίζουν εσφαλμένα ότι επειδή πήραν ένα δάνειο κι απέκτησαν ένα περιουσιακό στοιχείο, είναι δυνατόν να κρατήσουν αυτό που δεν είχαν (το σπίτι) και να μην επιστρέψουν το δάνειο.

Υπάρχει και η πρόταση του κουρέματος. Ναι, το έκαναν και στις ΗΠΑ. Μόνο που οι ΗΠΑ είναι μία οικονομία που μπορεί να αντέξει ένα τέτοιο μέτρο. Διότι και το κούρεμα εμείς πάλι θα το πληρώσουμε. Όχι οι μέτοχοι των τραπεζών, αλλά εμείς. Άλλωστε, οι τράπεζες μετά από την ανακεφαλαιοποίηση θα είναι κρατικές. Κούρεμα θα μπορούσε να υπάρξει, αλλά όχι τώρα. Σε μεταγενέστερο χρόνο και εφόσον η οικονομία αρχίσει και πάλι να παράγει πλούτο. Και σε μία τέτοια περίπτωση, όμως, η κοινωνία θα πρέπει να σκύψει περισσότερο σε όσους θα έχουν αντικειμενικό πρόβλημα.   

Θανάσης Μαυρίδης

Πηγή:www.capital.gr