Kυριάκος Πιερρακάκης : Eνδεχομένως αυτή η τοποθέτηση του κ. Ξυδάκη να μην ήταν τυχαία.

Σήμερα, με μια μόνο δήλωσή του, ο κ. Ξυδάκης έδρασε αποσταθεροποιητικά για την ολοκλήρωση της αξιολόγησης και για το μήνυμα που περνά η χώρα στους εταίρους της σε μια πολυ ευαίσθητη περίοδο, αναφορικά με την πορεία και την προοπτική της. Σε μια περίοδο όπου ακόμα και ένα μικρό λάθος μπορεί να αποβεί θανάσιμο, ο κ. Ξυδάκης έκρινε πως το ελληνικό κοινοβούλιο θα

έπρεπε να ανοίξει τη συζήτηση για τη δραχμή, έπειτα από 7 χρόνια ακραίων προσπαθειών του ελληνικού λαού να κρατήσει τη χώρα μακριά από την απόλυτη καταστροφή. Και ενδεχομένως αυτή η τοποθέτηση να μην ήταν τυχαία.

Σκεφτόμουν οτι στο Ιράκ επί Αμερικανικής διοίκησης χρειάστηκαν 6 μήνες για την εκτύπωση του νέου νομίσματος και την κυκλοφορία του - με στρατό στους δρόμους. Ο λογικός χρόνος είναι τα 1-2 χρόνια. 

Στο μεσοδιάστημα η Ελλάδα - αν κανει αυτή την επιλογή - θα πρέπει να εκδίδει IOUs. Οι εισαγωγές θα καταρρεύσουν με προβλήματα στα βασικά είδη για τα οποία θα χρειαστεί βραχυπρόθεσμη (στην καλύτερη περίπτωση) ανθρωπιστική βοήθεια. Το τραπεζικό σύστημα θα αποκοπεί από τα υπόλοιπα. 

Η αποσταθεροποιημένη Ελλάδα θα έχει πιθανή γεωπολιτική επίπτωση, με τον Αμερικανικό παράγοντα να έχει πια καταστεί και αυτός παράγοντας αστάθειας και άρα να μη θέλει αναγκαστικά να δρασει προστατευτικά.

Αλλά ξέχασα, το ρεπερτόριο παραδοσιακά είναι οτι κάποιοι κινδυνολογούν. Εις βάρος εκείνων που ζυγίζουν καλά και σωστά όλους τους κινδύνους και όταν χρειάζεται διαπραγματεύονται και περήφανα, είναι και λεβέντες. Και έχουν και αυτό το ύφος της απόλυτης βεβαιότητας και ηθικής ανωτερότητας.

Η αλήθεια φυσικά είναι ότι εκείνοι που ηθελημένα θα επιλέξουν την καταστροφή - σε επίπεδο πολιτών - πάνω-κάτω ξέρουν τι κάνουν. Απλώς δεν νοιάζονται. Διότι σε ένα κομμάτι της χώρας - μεγάλο - η κοινωνική συνοχή έχει καταρρεύσει. Δεν τα πηγαίνω εγώ καλά; Θέλω να μην τα πάει και ο διπλανός μου. Οι αόρατοι και άυλοι δεσμοί σε ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού - εκείνοι που ορίζουν το "έθνος", την "κοινωνία" - έχουν καταλυθεί. Το "κοινωνικό κεφάλαιο" της χώρας, η εμπιστοσύνη, ο κοινωνικός ιστός, νοσεί, σύμφωνα με κάθε έρευνα. Και αυτό είναι κάτι που αποκαθίσταται μόνο μακροπρόθεσμα. Και μόνο αν στο χάος υπάρξει "ελκυστής".

Βραχυπρόθεσμα, το ζητούμενο παραμένει το ίδιο: να σωθεί η παρτίδα και η πατρίδα. Και αυτό θα γίνει μόνο αν οι δυνάμεις που το θέλουν αυτό - σε κάθε επίπεδο, σε κάθε χώρο - πάψουν να βάζουν τα στενά τους συμφέροντα μπροστά και επιλέξουν να δουν τη μεγάλη εικόνα, κινούμενοι αναλόγως. Αν βρισκεσαι στο πουθενά τότε έχεις στα χέρια σου το τίποτα. 

Το μεγάλο συμφέρον είναι η προοπτική, η ύπαρξη και η υπόσταση αυτής της χώρας. Ήταν - και είναι - μια από τις πιο δύσκολες μάχες της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας - με έκβαση καθόλου βέβαιη - και είναι, ξεκάθαρα, το κάλεσμα μιας ολόκληρης γενιάς, η οποία θα χαρακτηριστεί είτε ως σπουδαία, είτε ως τραγική, ανάλογα με την έκβαση που όλο αυτό θα έχει.