Η γυναίκα που έχασε λόγω στρες 17 χρόνια από τη ζωή της

Πώς «ξύπνησε» από την τρομακτική εμπειρία της Παροδικής Σφαιρικής Αμνησίας

Επιμέλεια: Μάρω Βακαλοπούλoυ

Εκείνο το πρωινό του 1992 ήταν - ή φαινόταν - σαν όλα τα άλλα. Το μόνο διαφορετικό που έπρεπε να κάνει η 15χρονη Ναόμι Γιάκομπς ήταν να δώσει τον καλύτερο εαυτό της στις γενικές εξετάσεις. Το πρόβλημα για εκείνη ήταν ότι ο αιώνας είχε αλλάξει, το σχολείο το είχε τελειώσει προ πολλού, ήταν 32 ετών και μητέρα ενός 11χρονου αγοριού. Το χειρότερο όλων, δε, ήταν ότι τίποτε από όλα αυτά δεν υπήρχε στη μνήμη της. Το τελευταίο που θυμόταν ήταν ότι έπεσε να....
κοιμηθεί το περασμένο βράδυ με την εικόνα του αγοριού που ήταν ερωτευμένη.

Οι γιατροί διέγνωσαν αμέσως ότι η Ναόμι πάσχει από Παροδική Σφαιρική Αμνησία, μια σπάνια ασθένεια κατά την οποία διαγράφονται από τον εγκέφαλο οι συναισθηματικές αναμνήσεις, κυρίως λόγω έντονου στρες. Σήμερα, τρία χρόνια αφότου ξύπνησε στο «παρελθόν» και η μνήμη της έχει σταδιακά επανέλθει, η Ναόμι περιγράφει στο βιβλίο της με τον πλέον παραστατικό τρόπο πώς βίωσε αυτήν την τρομακτική εμπειρία.

«Η πρώτη λαχτάρα μόλις ξύπνησα ήταν όταν κοιτάχτηκα στον καθρέφτη και αντίκρυσα μια γυναίκα με ρυτίδες», θυμάται. «Και ξαφνικά εμφανίστηκε εκείνο το αγόρι και άρχισε να με φωνάζει "μαμά". Τότε ήταν που άρχισα να ουρλιάζω και να κλαίω με αναφιλητά. Δεν ήξερα ποιος ήταν. Είχα την εντύπωση ότι δεν ήταν πολύ νεώτερός μου. Και βέβαια σε καμία περίπτωση δεν θυμόμουν ότι τον είχα γεννήσει».

Η Ναόμι δεν μπορούσε να συνειδητοποιήσει ότι είχε ένα κενό 17 ολόκληρων ετών από τη ζωή της, ότι δεν ήταν η δραστήρια, τολμηρή, θρασεία έφηβη που ονειρευόταν να κατακτήσει τον κόσμο αλλά μητέρα ενός αγοριού, το οποίο μάλιστα μεγάλωνε μόνη της καθώς είχε πρόσφατα χωρίσει. Τη στιγμή του μεγάλου πανικού, η Ναόμι αναζητούσε απεγνωσμένα τη δική της μητέρα…

Ευτυχώς, η εννοιολογική μνήμη της λειτουργούσε απολύτως φυσιολογικά, γεγονός που σημαίνει ότι δεν ήταν tabula rasa, αλλά μπορούσε να θυμηθεί πράγματα που επαναλάμβανε όλα αυτά τα χρόνια μηχανικά. Ενώ λοιπόν ήταν σε θέση να οδηγήσει, το κινητό τηλέφωνο ή το Ιντερνετ ήταν απολύτως άγνωστες έννοιες για εκείνη, το απόλυτο μυστήριο.

Προτού ξεχάσει περίπου τη μισή ζωή της, η Ναόμι ζούσε στο Μάντσεστερ και είχε κέντρο ομοιοπαθητικής. Παράλληλα ήταν φοιτήτρια Ψυχολογίας κι εκείνη την περίοδο έδινε εξετάσεις για να πάρει το πτυχίο της. Ηταν την ίδια περίοδο που είχε χωρίσει από τον άνδρα της. Ολα αυτά, υποστηρίζουν οι θεράποντες γιατροί της, συνετέλεσαν στο να απολέσει τη μνήμη της. Επί της ουσίας, η μοναδική θεραπεία στην οποία μπορούσε να υποβληθεί ήταν να αφεθεί στην αγάπη και την ασφάλεια της οικογένειάς της, το οποίο και έκανε. Επειτα από οκτώ εβδομάδες η μνήμη της άρχισε να λειτουργεί πάλι φυσιολογικά, αλλά για να ανακτήσει ξανά όλα τα κομμάτια και να βάλει ξανά τη ζωή της σε μια σειρά η Ναόμι όργωσε όλα τα ημερολόγιά της και παλιές εφημερίδες.

Οι πρώτοι μήνες ήταν Γολγοθάς και για την ίδια, αλλά και για την καλύτερή της φίλη και για την αδελφή της, οι οποίες με ιώβεια υπομονή προσπαθούσαν να τη βάλουν ξανά στον κόσμο του facebook, του Google, του YouTube, αλλά και των πολέμων και της τρομοκρατίας. «Ηταν τραυματική εμπειρία. Με έκανε όμως να επανεκτιμήσω τη ζωή και να ακολουθήσω το παιδικό μου όνειρο: να γίνω συγγραφέας».

η ασθενεια. Παροδική Σφαιρική Αμνησία (TGA) είναι ένας τύπος αιφνίδιας και προσωρινής απώλειας της μνήμης, η ανικανότητα του ανθρώπου να ανακαλέσει ευαίσθητες αναμνήσεις. Οι ερευνητές δεν έχουν καταλήξει ακόμη στα αίτια του φαινομένου, αξιολογούν ωστόσο ως πιο πιθανά τα καρδιαγγειακά ή επιληπτικά αίτια. Στις γυναίκες συνδέεται κυρίως με τον έντονο συναισθηματισμό, ενώ στους άνδρες με την έντονη φυσική δραστηριότητα. Το στρες ή οι πολύ τραυματικές εμπειρίες μπορεί να εντείνουν την εξέλιξή της. Παρουσιάζεται συνήθως μεταξύ των 56 και των 75 ετών.

nea.gr