Το περιοδικό DER SPIEGEL δημοσιεύει άρθρο με τίτλο «Ευθύνη στη βάση αμοιβαιότητας» και υπότιτλο «Η ευρισκόμενη σε κρίση Ευρωζώνη έρχεται πιο κοντά στην αναδιανεμητική ένωση. Αλλά πώς θα ήταν μια τέτοια ένωση και τι θα κόστιζε στη Γερμανία»....
Το σχετικό κείμενο:
Οι αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων, με τις αποφάσεις τους κατά την τελευταία έκτακτη σύνοδο κορυφής, ήρθαν ένα βήμα πιο κοντά στην αναδιανεμητική ένωση. Βέβαια, χρηματοδοτική βοήθεια για οδικά και τηλεπικοινωνιακά έργα ή υπανάπτυκτες περιοχές υπάρχει εδώ και δεκαετίες στην ΕΕ. Αλλά οι επιδοτήσεις που δίνονται είναι συνδεδεμένες με συγκεκριμένο σκοπό και κάλυψη. Τώρα, με τα μέτρα για τη διάσωση του ευρώ, οι ευρωπαϊκές επιδοτήσεις αποκτούν νέο χαρακτήρα, ιδιαίτερα δε μετά την πρόσφατη σύνοδο κορυφής.
Η Μέρκελ και οι ομόλογοί της άνοιξαν διάπλατα τις πόρτες για μια ευρωπαϊκή κοινότητα ευθύνης στη βάση της αμοιβαιότητας. Οι αποφάσεις τους καταλήγουν στη μελλοντική ευρύτερη συμπαράσταση των κρατών-μελών της Ευρωζώνης, σε περίπτωση αδυναμίας πληρωμών πληττομένων χωρών. Έτσι, η αναδιανομή από τα πλούσια στα φτωχά κράτη-μέλη μεγαλώνει.
Έχουν ήδη ξεχαστεί οι υποσχέσεις περί μη αποδοχής μιας αναδιανεμητικής ένωσης, που έδινε η Μέρκελ ακόμα και το Μάρτιο, με το επιχείρημα ότι κάθε χώρα πρέπει να φροντίζει δημοσιονομικά τα του οίκου της. Τώρα πλέον, η Μέρκελ απορρίπτει μόνο μια αναδιανεμητική ένωση, που λειτουργεί ως «αυτόματη οικονομική εξισορρόπηση στην Ευρώπη».
Οι ειδικοί έχουν διαφορετική άποψη. Μιλούν για αναδιανεμητική ένωση, ακόμα και όταν, εν ανάγκη, μεταφέρονται ασφάλειες ή δάνεια από μια χώρα σε άλλη. Αυτή είναι άλλωστε και η αντίληψη του πρώην οικονομικού συμβούλου της Μέρκελ και νυν προέδρου της Bundesbank, Jens Weidmann. Αλλά και ο Clemens Fuest, οικονομολόγος στην Οξφόρδη, δηλώνει: «Οι Βρυξέλλες ήταν ένα άλμα προς την αναδιανεμητική ένωση».
Οι αρχηγοί κρατών αποφάσισαν να πληρώνουν μελλοντικά η Ελλάδα, η Πορτογαλία και η Ιρλανδία για τη δανειακή βοήθεια επιτόκιο 3,5%. «Ακριβός δανεισμός, φτηνά δάνεια σε άλλους, πρόκειται ξεκάθαρα για χαρακτηριστικά μιας αναδιανεμητικής ένωσης», λέει ο Fuest.
Η αναδιανομή μεταξύ των χωρών που λαμβάνουν και αυτών που δίνουν βοήθεια θα γίνεται και όταν ο ευρωπαϊκός μηχανισμός διάσωσης μελλοντικά θα στέλνει γεφυροποιά δάνεια στην Ιταλία ή στην Ισπανία ή όταν θα αποσύρει από την αγορά ομόλογα πληττομένων κρατών, ανταλλάσσοντάς τα με δικά του. Έτσι, ανακουφίζονται τα υπερχρεωμένα κράτη και αντίστοιχα όλες οι υπόλοιπες χώρες πρέπει να εγγυώνται στους επενδυτές.
Σύμφωνα με αυτό το πρότυπο λειτουργούν και τα μέτρα, με τα οποία η ΕΚΤ μέχρι τώρα βοηθάει στην ευρω-διάσωση. Κι αυτή προέβαινε σε επαναγορά ομολόγων χωρών σε κρίση ή τα δεχόταν ως εγγυήσεις, προκειμένου να διασφαλίσει ρευστότητα στις τράπεζες. Αυτά όμως τα συσσωρευμένα στην ΕΚΤ ομόλογα μπορεί να κοστίσουν επίσης πολλά δισεκατομμύρια στους προϋπολογισμούς των χωρών-μελών, σε περίπτωση στάσης πληρωμών των προβληματικών χωρών της Ευρωζώνης.
Πολλοί οικονομολόγοι περιμένουν αύξηση της επιβάρυνσης των κρατών της Ευρωζώνης από τη διεύρυνση των αρμοδιοτήτων του EFSF. Όπως λέει ο Fuest: «Αν η Ιταλία διέλθει κρίση αξιοπιστίας, δεν θα φτάσουν τα χρήματα του μηχανισμού». Και τότε τα κράτη της ΟΝΕ δεν θα έχουν άλλη επιλογή από το να εγγυηθούν για το συνολικό χρέος της χώρας, που σημαίνει για 1,8 τρις. Ευρώ.
Κανένας δεν πιστεύει σοβαρά ότι αυτό το ποσό πράγματι θα απαιτηθεί. Καμιά χώρα δεν θα κηρύξει πλήρη στάση πληρωμών. Παρ’ όλα αυτά, πολλοί αναρωτιούνται αν θα ήταν προτιμότερο για τις δότριες χώρες να μεριμνήσουν όλες μαζί οι χώρες της Ευρωζώνης για τη χρηματοδότηση των εθνικών προϋπολογισμών τους, είτε μέσω ευρωομολόγων είτε μέσω κονδυλίων εξισορρόπησης, κατά το πρότυπο χρηματοδότησης των ασθενέστερων οικονομικά κρατιδίων από τη γερμανική ομοσπονδιακή κυβέρνηση.
Και οι δύο εναλλακτικές εμφανίζουν ορισμένα μειονεκτήματα. Ειδικά τα ευρωομόλογα θα επιβάρυναν τον γερμανικό προϋπολογισμό με 15 δις. ευρώ ετησίως – ή κατ’ άλλους υπολογισμούς με 25 δις. Αλλά και οι μελέτες που έχουν γίνει για την καθιέρωση της δεύτερης εναλλακτικής έδειξαν ότι η επιβάρυνση για τα κράτη της Ευρωζώνης θα ήταν τριψήφιος αριθμός δισεκατομμυρίων ευρώ. Η Γερμανία θα πλήρωνε σ’ αυτή την περίπτωση περί τα 12 δις. ευρώ ετησίως.
Μια τέτοια αναδιανεμητική ένωση «δεν μπορεί να υλοποιηθεί ούτε οικονομικά ούτε πολιτικά, αλλά δεν είναι και μια ευκταία προοπτική», γράφουν οι ειδικοί. Το σίγουρο πάντως είναι ότι η διάσωση της Ευρωζώνης θα κοστίσει ακριβά και η Γερμανία θα επιβαρυνθεί περισσότερο από όλα τα άλλα κράτη-μέλη.
ΠΗΓΗ: vima.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου