Η αποστροφή του προσώπου δεν λύνει προβλήματα

Του  Γρηγόρη Σαρίδη                      Κρυφή ελπίδα της κοινωνίας είναι ότι η επικείμενη ψήφιση των επώδυνων μέτρων κλείνει τον καταστροφικό κύκλο και οδηγεί στο άνοιγμα ενός δημιουργικού, με νέα αντίληψη, πρακτική και αποτελέσματα. Υπάρχουν όμως αρκετοί που αντιμετωπίζουν την οικονομική και κοινωνική τραγωδία που ζούμε, με όρους πολιτικής κωμωδίας. Εξαιρετικά αποκαλυπτική η στάση πολλών αμνήμονων ή αδιάβαστων πολιτικών εκπροσώπων που διεκδικούν ρόλο ευκαιριακού τηλεοπτικού πρωταγωνιστή με φιλόδοξες ψευδαισθήσεις, ειδικά στην «κεντροαριστερά». Αποκαλυπτική και ως προς το πώς κατέληξε η χώρα στην σημερινή κατάσταση καθώς και το πολιτικό μέγεθος και ποιότητα ανθρώπων που μας οδήγησαν. Αξίζει να την καταστήσουμε και πολιτικά χρήσιμη.

Αν παρακάμψουμε για λίγο την παγκοσμιοποιημένη πλέον καπιταλιστική δυναμική που έχει συστατικό στοιχείο τις κρίσεις, (όπως ο Χριστιανισμός αμαρτίες και κόλαση) και εμπεριέχει προϋποθέσεις εκδήλωσης τους, σε μορφή και μέγεθος αντίστοιχο λαθών ή επιλογών που διαχρονικά έκανες. Και αναλογιστούμε αυτά που εκστομίζουν εν είδη πολιτικού λόγου διάφοροι τύποι που διαχειρίστηκαν τύχες της χώρας, θα αντιληφθούμε το βάθος της ανοησίας που κρύβανε κάτω από την τήβεννο της εξουσίας.

Η απορία είναι όχι πως φτάσαμε σε αυτό το χάλι, αλλά ποιος Θεός βοήθησε να μη συμβεί πιο μπροστά. Χωρίς αναστολές ή εκπτώσεις απαιτείται ξεκάθαρη παραδοχή για το υπαρκτό πολιτικό σύστημα στις διάφορες εκδοχές του, ότι αποτελούσε λειτουργική αντανάκλαση και θεσμική συμπύκνωση ενός κοινωνικοοικονομικού και πολιτικού χάους. Δεν «φταίει» το ίδιο, αν αρχικά παρανοήθηκε από πολίτες και παράλληλα έχοντας το ίδιο παρανοήσει τον εαυτό του, δε δικαίωσε αστήρικτες ελπίδες.

Καλούμαστε τώρα φταίχτες και μη, να στηρίξουμε μια τελική προσπάθεια με γνώμονα όφελος χώρας και πλειοψηφίας πολιτών και όχι ισχυρών συντεχνιακών μερίδων. Όπως αποτυπώθηκε στην καταψήφιση ένταξης στον ΕΟΠΥΥ γιατρών, δικηγόρων, μηχανικών, δημοσιογράφων, τραπεζικών, στους οποίους αν προσθέσουμε μερικές καλά προστατευμένες ομάδες εργαζομένων στο στενό και ευρύτερο κράτος και σε κεντρικό ρόλο το παρασιτικό και κλεπτοκρατικό τμήμα του επιχειρείν στη ντόλτσε βίτα, τύπου Energa, Hellas power, Proton Bank, Aspis Bank, λαθρέμπορους και λαθρόβιους σε τραπεζικές λίστες, ποδοσφαιρικά και άλλα κυκλώματα τύπου Μάκαρου, έχουμε όλο το υποστηρικτικό κοινωνικοοικονομικό σύμπλεγμα της υπάρχουσας κατάστασης που πρέπει η οποία πρέπει να αλλάξει ριζικά. Αυτά δεν γίνονται ευγενικά και «αναίμακτα», χωρίς συγκρούσεις, μόνο συνθέσεις και συγκλίσεις γιατί συνεχίζουν να υπάρχουν συμφέροντα, ισχυροί και αδύναμοι. Όλα κρίνονται στα αποτελέσματα που καθορίζουν και περιεχόμενο συνθέσεων, χωρίς να ξεχνάμε εξωτερικούς υποβολείς που έχουν δικές τους προτεραιότητες και ενδιαφέρον για εγχώριες ισορροπίες.

Δυστυχώς δεν υπάρχει βασιλική διέξοδος, πρέπει να υπερβούμε την φαντασιοπληξία πολιτικών εξορκιστών που πήρανε διαζύγιο από την πραγματικότητα και πολιτικών κροκόδειλων ή αλεπούδων που σχεδιάσουν το μέλλον τους πλασάροντας το σε συσκευασία συλλογικής αγωνίας με ποικίλες παραλλαγές και ανορθωτικά λόγια. Τελείωσαν είδωλα και ειδωλολάτρες.

Σήμερα δεν υπάρχει πολιτικός φορέας που μπορεί μόνος να εκπληρώσει εθνικές ανάγκες και κοινωνικές ελπίδες. Υπάρχουν όμως δυνατότητες πολιτικής δέσμευσης, δράσης και αποτελέσματος που δίνουν προοπτική αισιοδοξίας και συνοψίζονται ως εξής:

1. ή συνεργάζονται εξελίσσοντας επίπεδο συνεννόησης, κοινωνικής ισορροπίας και αποτελεσματικότητας, μετασχηματίζοντας υπάρχον πολιτικό, οικονομικό, θεσμικό σύστημα. Χώρα, κράτος, κόμματα στην κατεύθυνση ριζικής αναμόρφωσης ή χάνονται εν όλο ή εν μέρει σε πολιτική δίνη, εξαιτίας αδυναμίας δημιουργικής αντίδρασης.

2. είτε συγκρούονται φανερά με αυτούς που λυμαίνονται διαχρονικά χώρα και πολίτες, διεκδικώντας ανοχή κοινωνίας και εν καιρώ ενεργό στήριξη πέρα από τον οβολό της. Είτε θα αποτελέσουν «μεταβατική παρένθεση» που βοηθάει να αναδιαταχθούν «ησύχως» οι ισχυροί σε νέες θέσεις. Η δεύτερη εκδοχή ακόμα κι αν δεν γίνει άμεσα αντιληπτή, θα έχει ως κατάληξη κοινωνική δίνη τελεσίδικης απαξίωσης.

Η λαϊκή ετυμηγορία θα έχει τον τελικό λόγο, απονέμοντας εύσημα ή ευθύνες που αναλογούν, καταδεικνύοντας ποιοι και σε τι ρόλο πρέπει να υπάρξουν.

Γρηγόρης Σαρίδης

ΤΟ ΒΗΜΑ γνώμες