μεγάλης Δημοκρατικής Παράταξης.
Θα ήθελα λοιπόν σε αυτή την πρόσκληση σας να ξεκινήσουμε μαζί ένα «ταξίδι». Ένα ταξίδι αναδρομής τα τελευταία 4-5 χρόνια (από το 2009 έως σήμερα) και να δούμε μαζί, τις εξελίξεις στη χώρα μας, την κοινωνία, τον πολίτη, το ΠΑΣΟΚ, εσάς και εμένα προσωπικά.
Δύσκολο ταξίδι, δεν συμφωνείτε; Η πορεία του ταξιδιού ήταν δύσκολη. Σε αποφάσεις, πράξεις, θυσίες ευθύνης για τη χώρα.
Δύσκολο να περιγραφεί μία τέτοια πορεία, όπως δύσκολο είναι να εξηγήσεις πως μία χώρα μετά από δεκαετίες της όποιας θετικής εξέλιξής της, μετά την Μεταπολίτευση, έφθασε στο σημείο μηδέν. Να παράγει πολύ λιγότερα, από ότι κατανάλωνε, να μοιράζει σε ομάδες προνόμια και πλούτο χωρίς έλεγχο και με δανεικά, να απαξιώνει αργά αλλά σταθερά και ίσως με πάταγο που δεν ακουγόταν, όλες τις δημιουργικές δυνάμεις αυτού του τόπου. Όλες εκείνες τις δυνάμεις, δημοκρατικές και προοδευτικές, που με τις ιδέες και πρωτοβουλίες τους μπορούν να δώσουν νέα πνοή και έμπνευση σε όλους μας.
Και όλη αυτή η κοινωνική-πολιτειακή παρακμή, συνδεόταν, αν όχι εκπορευόταν και από το πολιτικό σύστημα.
Αυτοκριτική ναι, όχι άλλο όμως αυτομαστίγωμα.
Πώς να γίνει όμως αυτό όταν μία ολόκληρη κοινωνία βρίσκεται σε μία κοχλάζουσα κατάσταση που ψάχνει ακόμα για ολοκληρωτικούς αποδιοπομπαίους τράγους με αυξανόμενο λαϊκισμό που μεγεθύνεται από διάφορα ΜΜΕ και τυχοδιωκτικές προσωπικότητες που ανασύρθηκαν από τα υπόγεια της ελληνικής ζωής και κουλτούρας;
Μπορεί και πρέπει σε αυτό το σημείο εμείς, όλοι μας, να συμφωνήσουμε ότι η μεταπολιτευτική αναγέννηση της χώρας συνδέθηκε κύρια με την Δημοκρατική και Προοδευτική Παράταξη, δηλαδή το ΠΑΣΟΚ.
Όχι χωρίς λάθη, χωρίς ανοησίες και ηθελημένες ή μη απραξίες, δεν μπορεί όμως κανένας να μας αφαιρέσει την ιστορία μας, την ιστορία ενός Κινήματος που άλλαξε την Ελλάδα. Δεν μπορεί και δεν πρέπει να αφήσουμε την κληρονομιά μας βορά στα «σκυλιά» και τις «ύαινες» του λαϊκισμού και του νεοφασισμού, που τα διαλύουν όλα εξ΄ ονόματι της εκδίκησης και της τιμωρίας.
Η καλύτερη απάντησή μας όμως σε αυτά, είναι μία και μοναδική: η πορεία μπροστά, η πορεία μας στο μέλλον που θέλουμε να φτιάξουμε. Με τις αξίες και τα ιδανικά αυτής της Παράταξης!
Είμαστε ήδη λοιπόν, προς το μέσο του ταξιδιού και θέλω να σας ρωτήσω: Βλέπετε, παρατηρείτε, διαπιστώνετε τα ίδια δεδομένα/παράγοντες/χαρακτηριστικά στην ελληνική κοινωνία με την δεκαετία του΄80 και του ΄90; Σαφώς όχι. Τι βλέπουμε σήμερα:
-Απαξίωση του πολιτικού μας συστήματος και των κομμάτων (ας πει κάποιος στον κ. Τσίπρα και το κόμμα του επιτέλους, ότι ακόμα και το 20% του είναι αποτέλεσμα ενός φουσκωμένου κύματος, δικαιολογημένης αγανάκτησης και απογοήτευσης , που όπου να ναι θα σκάσει ..και μάλιστα δυνατά και με απώλειες!)
Άλλωστε είναι το πραγματικό κόμμα του μνημονίου, χωρίς το μνημόνιο δεν θα είχε λόγο ύπαρξης.
-Από τον πολίτη οπαδό στον ενεργό πολίτη, τον πολίτη της συμμετοχής, της συναίνεσης, της γνώσης, της εμπλοκής και μέσω της τεχνολογίας της νέας συνειδητοποίησης, αλλά όχι ακόμα της κοινής έκφρασης.
-Δυόμισι γενιές κάτω από μία τεράστια εργασιακή πίεση ανεργίας αλλά και τεράστιων αλλαγών, δεξιοτήτων, μοντέλων εργασίας, αλλά και μιάμιση τουλάχιστον γενιά -για πρώτη φορά στην Ελληνική ιστορία-που ψάχνει το όνειρο της, ψάχνει το μέλλον-που δεν της δόθηκε ποτέ.
-Παθολογικά φαινόμενα στην αντιπροσώπευση των πολιτών. Φαινόμενα που μας φοβίζουν για την εξέλιξή τους - η ακροδεξιά, ο νεοναζισμός και η εθνικιστική ιδεολογία, σε ανάπτυξη χωρίς λογική, χωρίς βάση αξιών, έτσι σαν αντίδραση...
Κλείνει ένας κύκλος, αλλά όπως έλεγε και ο Α. Γκράμσι «Το παλιό πεθαίνει και το νέο δεν μπορεί ακόμα να γεννηθεί.»Είναι έτσι όμως σήμερα;
Βιώνοντας και μάλιστα από την θέση του βουλευτή όλα αυτά τα φαινόμενα από το 2009, την πραγματικότητα που ζούμε όλοι, αγωνιώ. Αγωνιώ και δεν αρνούμαι την πραγματικότητα, αλλά συνειδητοποιώ την ευθύνη μου και θέλω να προσπαθήσω να την αλλάξω. Να δούμε την πατρίδα μας σε μία νέα πορεία με σχέδιο, οργάνωση, κατευθύνσεις, σοβαρότητα και κυρίως ενεργή συμμετοχή των πολιτών και του πολιτικού συστήματος σε αυτή την πορεία, ώστε να μπουν οι βάσεις για ένα πραγματικά σύγχρονο κράτος-κοινωνία με ευοίωνο μέλλον για τους πολίτες του, σε όλα τα επίπεδα ζωής: εργασίας, καθημερινότητας, ευκαιριών, δικαιοσύνης, αξιοκρατίας, πολιτισμού.
-γιατί η κοινωνία έχει υπαρξιακή ανάγκη για κάτι νέο που δεν αναζητά λύσεις στο παρελθόν(όπως κάνουν κάποιοι), αλλά θα δημιουργήσει το δικό της μέλλον,
-γιατί γύρω μας συμβαίνουν τόσες αλλαγές (σε παγκόσμιο και ευρωπαϊκό επίπεδο) που ακόμα και χωρίς την ελληνική κρίση, θα χρειαζόμασταν την φυγή προς τα εμπρός,
-γιατί εν τέλει είμαστε νέοι-στην ψυχή και στα όνειρα εννοώ και όχι στην ηλικία-και θέλουμε το καινούργιο να είναι πιο ωραίο, όμορφο δυνατό και μεγάλο από το παλιό.
Ποιος είναι ο μοναδικός φορέας όλων αυτών που θέλουμε και ευχόμαστε; Ποια παράταξη ιστορικά έχει συνδεθεί με όλες τις μεγάλες εξελίξεις στην χώρα; Ποια πολιτική κατεύθυνση έχει στα σπλάχνα της την νεωτερικότητα ως εγγενές χαρακτηριστικό που της δίνει αυτή την αέναη ευκαιρία να προχωράει μπροστά, γιατί πάντα-σαν ένα μαγικό φίλτρο-αντιπροσωπεύει ότι πιο ελπιδοφόρο στην πολιτική και κοινωνική εξέλιξη;
-Μήπως η Δεξιά με την σκληρή έννοια του παλαιοκομματισμού που αναπαράγει και διατηρεί αραχνιασμένες αξίες και πρακτικές, ενώ παράλληλα την αγγίζουν τοξικές παραμορφώσεις εθνικιστικών ή άλλων αδιέξοδων ομάδων που ψαρεύουν στα θολά-ακόμα-νερά της αντίδρασης και της ανασφάλειας;
-Μήπως ο ΣΥΡΙΖΑ με αυτό το παράδοξο όσο και ασύνδετο σύνολο πρωτόγονου λαϊκισμού, στείρου αριστερισμού και παλαιοκομμουνιστικών πρακτικών και πρωτοβουλιών που έχει μαζέψει ότι κυκλοφορεί ελεύθερο στην Ελληνική πολιτική πραγματικότητα;
- Ας μιλήσουμε ξεκάθαρα σύντροφοι, μήπως μια μεγάλη μερίδα στελεχών του ΠΑΣΟΚ που το εγκατέλειψε ψάχνοντας προσωρινή στέγη και υποσχέσεις εξουσίας αλλά και διατήρησης κεκτημένων και πρακτικών δεκαετιών, αντιδρά σε κάθε προσπάθεια φυγής προς τα εμπρός, ίσως γιατί φοβάται το νέο, το μη διαμορφωμένο.
Όχι. Είναι κάτι πολύ ευρύτερο. Διαπερνάει οριζόντια όλη την ελληνική κοινωνία και κάθετα το μεγαλύτερο μέρος του κομματικού μας συστήματος: από την φιλελεύθερη Κεντροδεξιά, έως την Ευρωπαϊκή Κεντροαριστερά. Είναι το κοινωνικό κέντρο που κράτησε όρθια τη χώρα και προσδοκά την επαναθεμελίωση της Δημοκρατικής Παράταξης.
Η μεγάλη Δημοκρατική Προοδευτική παράταξη, που σήμερα παρά ποτέ, αντιπροσωπεύει την μόνη ελπίδα για το μέλλον που θέλουμε. Για την ανασυγκρότηση της χώρας, με σχέδιο και προοπτική, με έλεγχο και αξιοκρατία, με δημιουργικές πρωτοβουλίες και ελευθερία σε ευκαιρίες και δυνατότητες, με σύνθεση και συναίνεση, με συνεργασίες και όχι αποκλεισμούς, με δικαιώματα αλλά και υποχρεώσεις σε όλα τα επίπεδα, με υπευθυνότητα και σοβαρότητα, με δημιουργική ευρωπαϊκή συμμετοχή και απαιτήσεις από την Ευρωπαϊκή Ένωση στα πλαίσια όμως της αλληλοβοήθειας και του σεβασμού μεταξύ των μελών της.
Ελπίζω ότι εμείς μάθαμε από τα λάθη μας και η Ευρώπη από τα δικά της.
Γιατί τώρα; Γιατί έτσι; Γιατί με αυτούς;
Φίλοι και Σύντροφοι,
Αν και δεν πίστευα ποτέ την ρήση-πρόταση: Ζούμε Ιστορική περίοδο, ίσως γιατί δεν είχα ζήσει ή καλύτερα βιώσει μέχρι τότε μία τέτοια, σήμερα πιστεύω ότι διανύουμε την ιστορικότερη περίοδο μετά την Μεταπολίτευση, που έχει ξεκινήσει από το 2009 και βρίσκεται -μία εκτίμηση- κάπου στο μέσον της, με μία καταρχήν διαμόρφωσή της σε 4-5 χρόνια ακόμα. Τι σημαίνει διαμόρφωση: Σημαίνει την δημιουργία και εγκαθίδρυση ενός νέου πολιτικού-κοινωνικού και οικονομικού παραδείγματος. Ας ρίξουμε μία γρήγορη ματιά γύρω μας :
Ο κόσμος ολόκληρος σείεται από αλλαγές σε γεωπολιτικό επίπεδο, που αλληλοτροφοδοτούνται λόγω παγκοσμιοποίησης, από αλλαγές στο οικονομικό, ενεργειακό, τεχνολογικό πεδίο που συνδέεται άμεσα με την αλλαγή αξιών-συμπεριφορών και λειτουργιών σε επίπεδο ατόμου και πολίτη (π.χ. Τουρκία - πλατεία Ταξίμ, περίμενε κανείς ποτέ να βγάλει μία γενιά το twitter;);
Η Ευρώπη, περνάει μία μεταβατική φάση επίπονης διαδικασίας επαναπροσδιορισμού λόγω ακριβώς των δεδομένων που ανέφερα παγκόσμια. Φάση όμως που αφενός λόγω των υπερβολικών γραφειοκρατικών δομών της, είναι αργή και βασανιστική και αφετέρου λόγω του νέου αλλά άπειρου και άτσαλου πόλου δύναμης και άσκησης επιβολής της Γερμανίας που απαιτεί υπερβολικές και αστόχαστες θυσίες και δημιουργεί αντιδράσεις και ίσως φυγόκεντρες δυνάμεις αντιευρωπαϊσμού εσωτερικά (οι Ευρωεκλογές ίσως είναι η πρώτη δυνατή εμφάνιση αυτών των δυνάμεων), αλλά παραμένει παρά τις αδυναμίες.
Εδώ στην Ελλάδα πάλι, η περίοδος είναι αφάνταστα ευαίσθητη, σαν να πρόκειται για έναν κοινωνικό χυλό που μπορεί να βγάλει διάφορα αποτελέσματα. προς την σωστή ή την άλλη κατεύθυνση. Τίποτα δεν είναι δεδομένο και όλα είναι κατακερματισμένα (όπως δείχνουν όλες οι κοινωνικές έρευνες-προσοχή οι κοινωνικές όχι οι δημοσκοπήσεις.).
Σε αυτή την δύσκολη περίοδο, η χώρα μας κατάφερε να αποφύγει τα χειρότερα φθάνοντας την κοινωνικοοικονομική συνοχή της κοντά στο ελάχιστο, αλλά να την κρατήσει όρθια. Απέφυγε την άκρατη χρεωκοπία, βελτίωσε την εικόνα-αξιοπιστία της ευρωπαϊκά και διεθνώς και μηδένισε τα ελλείμματά της (η συμβολή του ΠΑΣΟΚ εδώ είναι κρίσιμη και αποσιωπάται). Βρίσκεται ήδη σε τροχιά απεμπλοκής από την αυστηρή και κοινωνικά ανεύθυνη τρόικα, ώστε να μπορέσει να σταθεί μόνη στα πόδια της (αφενός με την έξοδο στις αγορές αφετέρου με την πορεία προς την ανάπτυξη).
Τώρα είναι η καταλληλότερη περίοδος λοιπόν να συστρατευθούν όλες οι υγιείς δημοκρατικές και προοδευτικές δυνάμεις του τόπου και να δημιουργήσουν - σφήνα- ένα πρότυπο συνεργασίας και προοπτικής για την αναγέννηση και ανασυγκρότηση της χώρας.
Για αυτό ανταποκριθήκαμε στην πρόσκληση των 58 μαζί με αλλά κόμματα, κινήσεις, πρόσωπα με σεβασμό και ισοτιμία.
Ως βουλευτής, τα τελευταία χρόνια σήκωσα το βάρος μίας ευθύνης που ίσως να μην ήμουνα προετοιμασμένος για το μέγεθός της. Το βάρος της ευθύνης να προχωρήσει η χώρα. Με συμβιβασμούς ναι, με λάθη ναι, με αποδοκιμασίες ναι, αλλά και με πίστη για αυτή την ευθύνη και την ορθότητα της.
Αλλά η χώρα προχώρησε πέρα από το χείλος του γκρεμού στο οποίο βρισκόταν. Θυμηθείτε λίγο την ατμόσφαιρα και γεγονότα του 2010, ή έστω του πρώτου μισού του 2012. Δεν νομίζω ότι είμαστε στα ίδια. Δεν συμφωνείτε;
Είμαστε αρκετά πάρα πέρα, τόσο ώστε, κατά τη γνώμη μου, να συνειδητοποιούμε πια καλύτερα, όχι μόνο τις μεγάλες πληγές μας - την ανεργία πρώτα-, αλλά και τα καρκινώματα και τις μεταστάσεις που δυστυχώς παρουσιάσθηκαν με την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ.
Για να προχωρήσουμε λοιπόν πιο πέρα, χρειάζεται πολλή δουλειά, προσπάθεια, και κυρίως να αφήσουμε πίσω αγκυλώσεις και ταμπού πολιτικού και κομματικού επιπέδου περασμένων δεκαετιών και πρακτικών. Χρειάζεται κυρίως όμως ευθύνη για αυτό που κάνουμε και ακριβώς αυτό πιστεύω εγώ, απευθυνόμενος σε σας σήμερα.
Γιατί πρέπει να προχωρήσουμε μαζί για να φτιάξουμε αυτό το καινούργιο, αυτό το διαφορετικό που έχουμε όλοι στο μυαλό και στις καρδιές μας.
Πάμε μαζί να διεκδικήσουμε την Ευρώπη της αλληλεγγύης, την πολιτική σταθερότητα για τη χώρα και την επαναθεμελίωση της μεγάλης Δημοκρατικής παράταξης.
Το ταξίδι έχει ξεκινήσει, η πορεία χαράσσεται, η Δημοκρατική Προοδευτική Παράταξη είναι πάλι μπροστά για να δώσει στην Ελλάδα τo πολιτικό όραμα που της αξίζει .
Σας ευχαριστώ πολύ.
e-giakoumis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου