Ερώτηση προς τον Υπουργό Ανάπτυξης, Ανταγωνιστικότητας & Ναυτιλίας κ. Μιχάλη Χρυσοχοΐδη με θέμα «Εισπρακτικές Εταιρείες & Λειτουργία αυτών», κατέθεσε ο Βουλευτής ΠΑΣΟΚ Κιλκίς Γιώργος Φραγγίδης.
Το κείμενο της ερώτησης έχει ως εξής:
«Στο παρελθόν, έχουν γίνει προσπάθειες, ώστε το καθεστώς που διέπει τις εταιρείες που εκπροσωπούν τις Τράπεζες και είναι «αρμόδιες» για την «υπενθύμιση» του δανείου του οφειλέτη προς αυτές (τα λεγόμενα call center), να αλλάξει.
Οι εταιρείες αυτές δηλαδή, να γίνουν ποιο ανθρώπινες και να συμβαδίσουν με τις ανάγκες, αλλά και τις ευαισθησίες της οικονομικής κρίσης.
Προφανώς αυτό δεν επετεύχθη. Ή δεν επετεύχθη στο βαθμό που θα ήθελε η κοινωνία κάτω από την πίεση της κρίσης, διότι εταιρείες αυτές συνεχίζουν να ενοχλούν νυχθημερόν και Σάββατο οφειλέτες, ακόμα και για χρέη της τάξης των 5 ευρώ. Στην κυριολεξία έχουν αποθρασυνθεί ανακαλύπτοντας συνεχώς τρόπους (τηλέφωνα σταθερά, κινητά), ώστε ο πολίτης να μην τις αναγνωρίζει εύκολα. Έτσι συνεχίζουν να διαταράσσουν ανεμπόδιστα, την ψυχική ηρεμία και γαλήνη του πολίτη.
Οι εφαρμοζόμενες από αυτές τις εταιρείες μέθοδοι, στοιχειοθετούν παράβαση των αρχών της ευπρέπειας και του σεβασμού της προσωπικότητας του οφειλέτη. Μεταξύ αυτών των μεθόδων περιλαμβάνεται η άσκηση διαρκούς ψυχολογικής πίεσης όχι μόνο κατά του οφειλέτη ατομικά, αλλά και η διεύρυνση της πίεσης και στους οικείους του οφειλέτη. Ακόμα και σε συγγενικά πρόσωπα απευθύνονται, ανακαλύπτοντας τα τηλέφωνά τους, προκειμένου να εκβιάσουν τον οφειλέτη και να διασύρουν το όνομά του. Ο τρόπος δε που το κάνουν συχνά είναι χυδαίος, απάνθρωπος, εξοργιστικός και χωρίς κανένα ίχνος ευαισθησίας.
Είναι προφανές ότι ταυτόχρονα θίγεται, κατ’ αυτόν τον τρόπο και η αμοιβαία καλή πίστη και τα χρηστά συναλλακτικά ήθη, που αποτελούν θεμέλιο λίθο της αρμονικής λειτουργίας της αγοράς.
Συνήθως αυτοί που εκπροσωπούν αυτές τις εταιρείες στην επικοινωνία με τους πολίτες, δεν έχουν σχετική εμπειρία και απαιτούν, με σχεδόν κυνικό τρόπο την καταβολή ενός μέρους, έστω, της δόσης, αφού πρώτα έχουν προειδοποιήσει τον οφειλέτη για τις οδυνηρές συνέπειες της ασυνέπειάς τους. Ελπίζω, ότι δεν έχουν τη σχετική εμπειρία και λειτουργούν έτσι ανάλγητα, γιατί στην αντίθετη περίπτωση, θα θεωρήσουμε ως ακριβείς τις καταγγελίες ότι οι άνθρωποι αυτοί απλώς εκτελούν εντολές. Μάλιστα καταγγέλλεται ότι αν δεν είναι θρασείς ως προς τις απαιτήσεις τους, ο μοναδικός δρόμος είναι η απόλυσή τους.
Την ίδια ώρα σχεδόν εκβιάζουν τον οφειλέτη για μια απάντηση ως προς το χρόνο καταβολής της οφειλής του, για να του πουν μετά από λίγες μέρες, πόσο ασυνεπής εμφανίστηκε.
Ας αναρωτηθούμε επιτέλους σε ποιο βαθμό τροφοδοτούμε ή ανεχόμαστε την υποτίμηση της ανθρώπινης ζωής!
Ας σκεφτούμε ότι είμαστε η πρώτη γενιά, μετά, ίσως, από χρόνια που κληροδοτεί στα παιδιά της, συνθήκες ζωής χειρότερες από τις δικές μας!
Ας θυμώσουμε με αυτό το αίσθημα ταπείνωσης που μας επιβάλλεται, ένα αίσθημα ευρύτερο, επίπονο και διαβρωτικό!
Ερωτάται ο αρμόδιος Υπουργός
Μας ενδιαφέρει η κοινωνική συνοχή και η αξιοπρέπεια των πολιτών της κοινωνίας μας; Ναι ή όχι; Και τι πράττει η πολιτεία, ώστε να περιορίσει, αν όχι να σταματήσει τον καθημερινό εξευτελισμό και το ποδοπάτημα της ανθρώπινης αξιοπρέπειες;
Μας ενδιαφέρει ή όχι ο πολίτης, να είναι έτοιμος να αναλάβει εμπράκτως την προσπάθεια ανόρθωσης της οικονομίας; Και πώς αυτό επιτυγχάνεται όταν καθημερινά και συστηματικά ενέργειες όπως, αυτές που περιγράψαμε, οδηγούν σε μειωμένη αυτοεκτίμηση, άρα στην περιθωριοποίηση;
Ποιός παραχωρεί το δικαίωμα κριτικής της προσωπικότητας του πολίτη, σε αυτές τις εταιρείες, ώστε να δίνουν και ‘’συμβουλές’’, ή ακόμα χειρότερα να σχολιάζουν επικριτικά για το πώς διαχειρίστηκε όλα αυτά τα χρόνια τη ζωή του; ‘’Συμβουλές’’ τύπου: «έπρεπε να προσέχετε», ή «δεν ξέρατε όταν υπογράψατε τι υποχρεώσεις αναλαμβάνατε»;
Μία πρόταση θα μπορούσε να είναι, οι Τράπεζες να στέλνουν γραπτώς και μόνο τις παρατηρήσεις, σχετικά με τις καθυστερήσεις των οφειλετών, ή τα τηλεφωνήματα των εν λόγω εταιρειών, να περιορίζονται αυστηρά σε δύο το μήνα, ανεξαρτήτως από τη συμμόρφωση του οφειλέτη. Ποια θέση παίρνει γι’ αυτό το Υπουργείο;
Γιατί η πολιτεία με την ανοχή της και χωρίς σχετικούς ελέγχους βάζει τέτοιου είδους διλήμματα στον πολίτη; Π.χ. να πληρώσει τη δόση της Τράπεζας, ή να πληρώσει το φαγητό του παιδιού του; Να πληρώσει το χαράτσι μέσω ΔΕΗ; ή το ενοίκιο – δόση του σπιτιού του;
Συνάδουν αυτά τα θλιβερά διλήμματα με τη δημοκρατία μας και τον πολιτισμό μας; Και δεν θα πρέπει τη στιγμή της κρίσης όλοι να εκφράζουμε με τον τρόπο μας, την αλληλεγγύη μας και όχι να εμφανίζουμε το χειρότερό μας εαυτό, το πιο βάρβαρο πρόσωπο της κοινωνίας; Τι κάνει η πολιτεία για να προστατεύσει τους πολίτες από εταιρείες «βαμπίρ», οι οποίες πέρα από το εισπρακτικό τους ενδιαφέρουν, αδιαφορούν για οποιοδήποτε άλλο συναίσθημα ή ψυχική κατάσταση;
Τέλος σε ποιον ανήκουν οι εταιρείες αυτές, ποια συμφέροντα εκπροσωπούν και ποιος είναι ο τζίρος τους;»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου