Φευ

Του Σταύρου Θεοδωράκη
απο protagon.gr
Η συνάντησή μου με τον Πρωθυπουργό Λουκά Παπαδήμο έγινε λίγα  λεπτά με το τέλος της ψηφοφορίας στον διάδρομο που συνδέει το γραφείο του με την αίθουσα συνεδρίασης της Βουλής. Οι περισσότεροι δημοσιογράφοι ήταν συγκεντρωμένοι στο Περιστύλιο και συζητούσαν τα απρόοπτα της βραδιάς, με τους βουλευτές. Όλοι προσπαθούσαμε να μάθουμε αν ο Σαμαράς και ο Παπανδρέου θα διέγραφαν τους αντάρτες τους, που είπαν «όχι» στο μνημόνιο.
Τι εξέλιξη αλήθεια και αυτή; Ο Σαμαράς έχασε την σαμαρική του ομάδα και ο Παπανδρέου τους παπανδρεϊκούς του. Ή για να σας το πω και αλλιώς: Ο Σαμαράς δεν μπόρεσε να ελέγξει ούτε τον Μαρκόπουλο και ο Παπανδρέου ούτε την Κατσέλη. Αποτέλεσμα: 43 Βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ  είναι εδώ και λίγες ώρες άστεγοι κομματικά.

Το ντροπιαστικό - και δηλωτικό της ποιότητας του πολιτικού δυναμικού της χώρας – είναι ότι κάποιοι από τους αντάρτες, ομολογούσαν ανερυθρίαστα, ότι δεν είναι ανάγκη να ψηφίσουν οι ίδιοι το μνημόνιο «αφού έτσι και αλλιώς θα το ψηφίσει η πλειοψηφία». «Λαϊκίζουμε με το «όχι», αφού είμαστε σίγουροι ότι θα βγει το «ναι»». Νάνοι πολιτικοί μέχρι τέλους. Τέλος πάντων.

Αντιστοίχως άστεγοι «κοιμήθηκαν» ο Βορίδης και ο Γεωργιάδης που ψήφισαν «ναι» και διαγράφηκαν από το ΛΑΟΣ (αλλά όπως μου έλεγε στενός συνεργάτης του Αντώνη Σαμαρά «μόλις ηρεμήσουν τα πράγματα θα τους φωνάξουμε στη μεγάλη παράταξη»).

Αδιαφορώντας στην πραγματικότητα για αυτές τις πολιτικές «πληροφορίες» και με το μυαλό μου στους καμένους κινηματογράφους της Αθήνας – πόσο τραγικό είναι αλήθεια που κάηκε το Αττικόν και το Άστυ, πόσο τραγικό – πήρα την απόφαση να εγκαταλείψω τα «πηγαδάκια» στο Περιστύλιο και για καλή μου (;) τύχη έπεσα πάνω στον Λουκά Παπαδήμο. Συνοδευόμενος από τον Παντελή Καψή βάδιζε αργά προς το γραφείο του. Την προηγούμενη φορά που τον είχα δει στον ίδιο διάδρομο, τότε στις προγραμματικές, σχεδόν «έτρεχε» προς το γραφείο του. Τώρα ίσως αναζητούσε κάποιες απαντήσεις, στα βλέμματα έστω, των ανθρώπων που θα συναντούσε. Δυο λεπτά πριν, είχε ανακοινωθεί το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας. Τα 2/3 της Βουλής είχαν ψηφίσει «ναι» στο νέο μνημόνιο όπως ακριβώς ζητούσαν οι δανειστές μας.

Ο πρωθυπουργός, παρότι είχε «κερδίσει» την ψηφοφορία δεν μου φάνηκε καθόλου ανακουφισμένος. Απεναντίας. Η διαλυτική εικόνα που παρουσίασαν οι δύο μεγάλες κοινοβουλευτικές ομάδες και οι φωτιές στην Αθήνα (αλλά και στην Θεσσαλονίκη, το Ηράκλειο, το Βόλο, την Κέρκυρα, το Αγρίνιο), είναι φανερό ότι θα δυσκολέψουν τις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές μας. «Οι Γερμανοί», όπως έλεγε κυβερνητικός αξιωματούχος «θα αναρωτηθούν για άλλη μια φορά «σε ποια χώρα θα δώσουμε τα λεφτά μας».  «Ποιοι ηγέτες θα τα διαχειριστούν και ποιοι πολίτες θα τους ελέγξουν».

Ο μικρός διάλογος που είχα με τον Λουκά Παπαδήμο αλλά και τα όσα άκουσα να λέει στους υπουργούς αλλά και στους αντάρτες που έσπευσαν να του μιλήσουν – ανάμεσα τους και η Βάσω Παπανδρέου που δεν είχε χάσει το κέφι της παρά τη διαγραφή της- δεν με έκαναν καθόλου πιο αισιόδοξο. «Θα προσπαθήσω», «μέχρι τις εκλογές θα προσπαθήσω». Τα ίδια επανέλαβε μετά, στους δημοσιογράφους που είχαν σπεύσει από το Περιστύλιο.

Δεν υπάρχει λόγος να σας πω λεπτομέρειες - άλλωστε ποτέ δεν ξέρω που αρχίζει το off the record σε αυτές τις τυχαίες συναντήσεις - θα σας πω όμως την αίσθηση μου. Καμία μάχη δεν κρίθηκε το βράδυ στην Βουλή. Ή για να μην είμαι απόλυτος: η Βουλή με το «ναι» της, αποσόβησε τον ξαφνικό θάνατο αλλά όχι τον θάνατο. Οι επόμενες ώρες, οι επόμενες μέρες θα είναι καθοριστικές. «Τα σχέδια για την εκδίωξη της Ελλάδας από την Ευρώπη θα έχουν το πρωί περισσότερους συμμάχους ανάμεσα στους φοβισμένους Βόρειους που παρακολουθούσαν τηλεόραση», μου είπε αποκαμωμένος ένας φίλος, τεχνικός της τηλεόρασης, που όλο το βράδυ ήταν «αγκαλιά» με τα μόνιτορ, συντονισμένα στα ξένα κανάλια.

Ήταν πια 3 το ξημέρωμα. Στην καμμένη Σταδίου, αντικρίζοντας τον αγαπημένο μου κινηματογράφο πυρπολημένο, ένιωσα «ένα μαύρο πέπλο να τυλίγει τη χώρα μου». Το ίδιο που είχα νιώσει τον Μάιο του 2010, τότε που στον ίδιο δρόμο, στο ίδιο τετράγωνο κάηκε η Αγγελική, η Παρασκευή και ο Επαμεινώνδας. Για να ακολουθήσουν τότε οι υποσχέσεις όλως μας –πολιτών, δημοσιογράφων, συνδικαλιστών, διανοούμενων,  διαδηλωτών, πολιτικών - ότι  από δω και στο εξής η χώρα θα γίνει πιο σοβαρή. Φευ.