Στα μάτια των ασθενών του ήταν ένας μικρός Θεός. Εσωσε χιλιάδες ζωές, δίνοντας τη δυνατότητα σε καρδιοπαθείς, ιδιαίτερα σε όσους...
δεν μπορούσαν να φύγουν στο εξωτερικό για να γιατρευτούν, να αντιμετωπίσουν το πρόβλημά τους στην πατρίδα. Ο Παναγιώτης Σπύρου, ο πατέρας της Καρδιοχειρουργικής στην Ελλάδα, έχασε τη μάχη για τη ζωή την Κυριακή, σε ηλικία 76 ετών, μετά από εγκεφαλική ανεπάρκεια.
Το σπουδαίο άνθρωπο, το διακεκριμένο επιστήμονα και κορυφαίο καρδιοχειρουργό αποχαιρετούν αύριο με θλίψη οι συγγενείς, οι φίλοι και ο κόσμος που, ακόμη και αν δεν τον γνώρισε προσωπικά, είναι ευγνώμων για το έργο του. Ο Παναγιώτης Σπύρου κηδεύεται αύριο, στις 12 το μεσημέρι, από τη Μητρόπολη Θεσσαλονίκης.
«Θυμάμαι την πρώτη επέμβαση που έκανε ο Παναγιώτης Σπύρου, τον Αύγουστο του 1983, στο νοσοκομείο ''Γ. Παπανικολάου''. Ημουν συνεργάτης του από την πρώτη στιγμή. Οταν γύρισα, έχοντας πάρει ειδικότητα από το ''Καρολίνσκα'', ήρθα στο πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης και παραιτήθηκα για να συνεργαστώ μαζί του. Ο θυελλώδης, ο ορμητικός, ο παρορμητικός Παναγιώτης Σπύρου ήξερε πολύ καλά τη δουλειά του και την αγαπούσε. Εγραψε Ιστορία. Ολη η γενιά των καρδιοχειρουργών της Βόρειας Ελλάδας βγήκε από τη δική του ''σχολή''. Ευτύχησα να συνεργαστώ μαζί του μέχρι το 1994», λέει στον «Α» ο καρδιοχειρουργός Βασίλης Χαλβατζούλης. Οπως προσθέτει, «το άστρο του Σπύρου έγινε η αιτία για τη Θεσσαλονίκη να πάρει το προβάδισμα στην Καρδιοχειρουργική έναντι των Αθηνών. Θέλει μεγάλο ψυχικό σθένος για να το πετύχεις αυτό. Τέτοιοι άνθρωποι δεν βγαίνουν κάθε μέρα. Η Πολιτεία και η ιατρική οικογένεια οφείλει να τους τιμά δεόντως».
Ο Παναγιώτης Σπύρου έφερε επανάσταση, όταν το 1980 ίδρυσε τη θωρακο-καρδιοχειρουργική κλινική του «Γ. Παπανικολάου». Ηταν το πρώτο καρδιοχειρουργικό κέντρο της χώρας και μάλιστα εκτός Αθηνών. Είχε επιστρέψει από σπουδές στις ΗΠΑ. Δεν ήθελε να κυνηγήσει μια μεγάλη καριέρα εκεί.
Οι συνεργάτες και οι φίλοι του μιλούν στον Αγγελιοφόρο για έναν άνθρωπο με ήθος, έναν «θρύλο» της ελληνικής επιστήμης. Δεν δίστασε να τα βάλει με το κατεστημένο, αποκαλύπτοντας τα στραβά του συστήματος Υγείας. Ασθενείς του θυμούνται ότι όταν άλλοι καρδιοπαθείς αναγκάζονταν να δώσουν «φακελάκι» σε χειρουργούς οι οποίοι έκαναν αλόγιστα επεμβάσεις, εκείνοι έφευγαν από τον Παναγιώτη Σπύρου με ένα... σημείωμα. Ηταν οι συμβουλές του για το τι έπρεπε να αλλάξουν στην καθημερινότητά τους για να έχουν δυνατή καρδιά.
«Δεν υπάρχει αντίγραφο ανθρώπου σαν τον Σπύρου. Ηθελε πάντα να βοηθήσει. Ειχε ένα μεγαλείο που δεν βρίσκεις. Ο,τι στόχο έβαζε, τον πετύχαινε. Με καθαρότητα. Δεν ζητούσε λεφτά. Αν έκανε κάποια περιουσία, ήταν από αυτά που του πρόσφεραν. Η λέξη ''φτωχός'' μεταφραζόταν γι' αυτόν ως καλύτερη φροντίδα ασθενούς. Διότι, ο πλούσιος είχε λεφτά να πάει και στην Αμερική...», αναφέρει στον «Α» ο επί 60 χρόνια επιστήθιος φίλος του Χρήστος Κοντότσης. Ο ίδιος θυμάται το διάσημο καρδιοχειρουργό να βρίσκεται κλεισμένος στο χειρουργείο για... 27 ολόκληρες ώρες! «Επρόκειτο να ταξιδέψει στην Αμερική και ήθελε να χειρουργήσει τους ασθενείς που χρειάζονταν επέμβαση. Μόλις βγήκε εξουθενωμένος από το χειρουργείο και ενώ τον μετέφερα στο αεροδρόμιο, τον ρώτησα ''πότε θα ξεκουραστείς;''. Δεν πρόλαβε καλά καλά να μου απαντήσει ότι θα κοιμάται στο αεροπλάνο και τον πήρε ο ύπνος. Είχε γίνει πτώμα. Ηταν όμως δυνατός...».
Με την επαγγελματική και ακαδημαϊκή του πορεία, ο Παναγιώτης Σπύρου αποτελεί πρότυπο για τους γιατρούς, καθώς συνέβαλε στην εφαρμογή νέων μεθόδων και στην πανεπιστημιακή εκπαίδευση. Για τον Σωτήρη Πράπα, διευθυντή Καρδιοχειρουργικής στο «Ερρίκος Ντυνάν», υπήρξε δάσκαλος, πατέρας και μέντορας. «Ηταν ο άνθρωπος που με έκανε να στραφώ στην Καρδιοχειρουργική. Πήγα στο ''Γ. Παπανικολάου'', την εποχή που ξεκινούσε, για γενική χειρουργική, με σκοπό να γίνω παιδοχειρουργός. Αλλά μαγεύτηκα από την τέχνη του. Του χρωστώ ευγνωμοσύνη. Ηταν ένας πρωτοπόρος, γενναίος στην άσκηση της ειδικότητας. Ελεύθερο πνεύμα στην καθημερινή του ζωή, που δεν σκέφτηκε ποτέ το συμφέρον, αλλά έπραξε με βάση την παρόρμηση, τις αρχές και την αγάπη για το συνάνθρωπο. Αυτός ήταν ο Σπύρου. Σε εμάς τους μαθητές του, πέρα από τις παρακαταθήκες που αφήνει ως δάσκαλος, μας αφήνει την περηφάνια να λέμε ότι υπήρξαμε μαθητές του και θα συνεχίσουμε το έργο του», τονίζει ο κ. Πράπας συγκινημένος.
Πληροφορίες: Αγγελιοφόρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου