Tου Κώστας Μαμέλης : Θέατρον της Σιδώνος (400 μ. χ.)

Ο τίτλος από «ζόρικο» ποίημα του μεγάλου  Αλεξανδρινού, μπαίνει στην προμετωπίδα, γιατί μας δανείζει τμήμα του: «…θεοί! να μην τους δουν οι τα φαιά φορούντες, περί ηθικής λαλούντες…»

Ναι, πραγματικά, η πλησμονή της έξαρσης του παμπόνηρου διακομματικού λαϊκισμού  «ομιλεί»  περί νομίμου και ηθικού στην πολιτική, ενώ «πράττει» -κατ΄ επιταγή- για τη «νομική κατοχύρωση» της δικής του ανηθικότητας, επί των ερειπίων  μιας καταρρέουσας

πολιτικής τάξης, στοχεύοντας στην καρτελοποίηση της πολιτικής.

Καρτέλ, κατά την wikipedia,  ονομάζεται η ρητή σύμπραξη (συμφωνία) μεγάλων επιχειρήσεων στον ίδιο κλάδο, δηλαδή ανταγωνιστικών, με σκοπό την αποφυγή του μεταξύ τους ανταγωνισμού δια κοινής διαμόρφωσης ενιαίας τιμής  προσφερομένων υπηρεσιών ή  προϊόντων.

Το καρτέλ, «μεταφέρεται» στην πολιτική (κομματική «μετάλλαξη») με σκοπούς  ουσιαστικών προγραμματικών ταυτίσεων εντός ασαφών ιδεολογικών περιγραμμάτων και παρά φύση πολιτικών συγκλίσεων,  στην κατεύθυνση εξυπηρέτησης  ίδιων ή αλλότριων επιδιώξεων,  με μόνη διαφορά τη ρητορική τους εκφορά, υποστηριζόμενα από  «πρόθυμα» μ.μ.ε. και επιλεγμένο πολιτικό προσωπικό.

Στη σύγχρονη εκδοχή της εφαρμοσμένης πολιτικής, στην εποχή της περιβόητης «μεταδημοκρατίας» κύριο χαρακτηριστικό είναι τα συνεχή, αδιάλειπτα και αναπαραγόμενα φαινόμενα της όζουσας υποταγής (υποτέλειας κατά τον Μίκη Θεοδωράκη) της πολιτικής στην τύποις αόρατη (και ουσία πανταχού παρούσα) οικονομική εξουσία.

Για το φαινόμενο, την εξέλιξη του, τις δομικές αιτίες του, τις θεσμικές του πλαισιώσεις (αναγκαίες για την τροφοδότησή του και την πλήρη επικυριαρχία του), η μορφωτική υστέρηση (και εν πολλοίς ημιμάθεια) των συλλογικών υποκειμένων (κομμάτων) της μεταπολιτευτικής Ελλάδας δεν επέτρεψε ούτε καν νύξεις.

Η πολιτική αυτονομία και αυτοτέλεια τους, πέραν των φραστικών διακηρύξεων, δεν βρέθηκε ποτέ στο επίκεντρο του ενδιαφέροντός τους και οι όποιες πρωτόλειες, ατελείς προσπάθειες, ήσαν εξαιρετικά μειοψηφικές, σχεδόν ποινικοποιημένες, («δε θα μας χαλάσεις τη σούπα, εσύ»!).

Το ίδιο και η εγχώρια διανόηση. Με την τιμητική εξαίρεση του  καθηγητή Κωνσταντίνου Τσουκαλά -που μίλησε πρώτος  για «το πολιτικό χρήμα» και στη συνέχεια κατέγραψε με πληρότητα  τα τότε δυσδιάκριτα φαινόμενα «Διαπλοκή, διαφθορά και πολιτικό χρήμα» ( Βήμα  6.11.1988 και 7.7. 2008 αντίστοιχα) και την «αιμομικτική» τους σχέση.

Αν, όμως, το «πολιτικό χρήμα» και η «διαπλοκή» δεν είναι μια συμπτωματική ή οριακή διάσταση του πολιτικού συστήματος, πολύ δε περισσότερο δεν είναι ένα απλό, περιθωριακό, α-συστημικό, φαινόμενο ατομικής ηθικής διάστασης των επαγγελματιών της πολιτικής τάξης, τότε, ήρθε η ώρα του δημόσιου διαλόγου για το κρίσιμο αυτό θέμα που απειλεί τη δημοκρατία και τη χώρα.

ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ 8.1.2014