Χαιρετισμός Γραμματέα Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής ΠΑΣΟΚ Νίκου Ανδρουλάκη, στο 1ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ

Φίλες και φίλοι,

Η παγκόσμια οικονομική κρίση που μετεξελίχθηκε σε εθνική σάρωσε όλες τις βεβαιότητες που γεννήθηκαν από τις μεγάλες δημοκρατικές και κοινωνικές κατακτήσεις της Μεταπολίτευσης.

Σε αυτά τα χρόνια μετά το 1981 οικοδομήθηκε το κοινωνικό κράτος, συγκροτήθηκε η δημόσια διοίκηση, εκσυγχρονίστηκε το εκπαιδευτικό σύστημα και κατοχυρώθηκαν τα δικαιώματα των εργαζομένων.

Την ίδια περίοδο υλοποιήθηκαν μεγάλα έργα υποδομών σύμφωνα με τα ευρωπαϊκά πρότυπα σε όλη την Ελλάδα, η χώρα εντάχθηκε στη ζώνη του ευρώ και ισχυροποίησε τη στρατηγική της θέση στα Βαλκάνια.

Σήμερα τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά.

Ο δημοσιονομικός εκτροχιασμός της χώρας άλλαξε τις ζωές όλων μας.

Ποιες είναι όμως οι πραγματικές ευθύνες; Και πως αυτές κατανέμονται;

Κάποιοι επένδυσαν στη συλλογική ενοχοποίηση του λαού και κάποιοι άλλοι στη συλλογική ενοχοποίηση κομμάτων και περιόδων.

Χάθηκε η δυνατότητα να βρούμε τα πραγματικά αίτια και τις λάθος επιλογές που αποδυνάμωσαν την προοπτική της χώρας.

Έτσι νομιμοποιήθηκε στο δημόσιο διάλογο ο διαχωρισμός αντιμνημονιακών και μνημονιακών και μεθοδεύθηκε η άρνηση για συναίνεση και συλλογική προσπάθεια του πολιτικού συστήματος για την υπέρβαση της κρίσης.

Το πολιτικό σύστημα- ακόμα και την ύστατη στιγμή μπροστά σε μια εξελισσόμενη κοινωνική τραγωδία- έκανε ακόμα ένα λάθος: δίχασε αντί να ενώσει.

Σήμερα ένα χρόνο μετά από τη συγκρότηση μιας Κυβέρνησης συνεργασίας, ένα είναι σίγουρο, ότι δεν θα καταφέρουμε να ξεπεράσουμε την κρίση αλληλοσπαρασσόμενοι.

Δεν θα ξεπεράσουμε την κρίση εφευρίσκοντας ανύπαρκτους συμμάχους και ανύπαρκτους πόρους.

Φίλες και φίλοι,

Εκείνοι που θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο- όπως ο καθένας το αντιλαμβάνεται – δεν έχουν να χάσουν τίποτα από τον πολιτικό πολιτισμό.

Δεν είναι τυχαίο πως ο ορισμός της πολιτικής ως ο χώρος, όπου διακρίνεται ο εχθρός από τον φίλο, ενέπνευσε τα ολοκληρωτικά καθεστώτα του προηγούμενο αιώνα.

Και όποτε κάποια πολιτική δύναμη ενέδωσε σ’ αυτές τις σειρήνες, αυτό είχε πάντοτε καταστροφικές συνέπειες γι’ αυτήν.

Με αυτές τις σκέψεις προσερχόμενος στο Συνέδριο σας, θέλω να δηλώσω πως καθόλου δεν με εκφράζουν οι απόψεις που υποστηρίζουν την ταύτιση των δυο άκρων.

Βεβαίως από την άλλη, πρέπει να είναι σαφές, πως δεν υπάρχει πολιτική σκηνή που να μη έχει δυο άκρα.

Αυτό όμως δεν σημαίνει πως τα άκρα ταυτίζονται.

Πιστεύω πως αυτή η ταύτιση απογυμνώνει τις κοινωνίες από τις ιδέες και τις αξίες εκείνης της Αριστεράς, η οποία αποδέχεται τη δημοκρατία ως σκοπό και όχι ως μέσο για την προάσπιση των ασθενέστερων κοινωνικών στρωμάτων.

Φίλες και φίλοι,

Σήμερα, φαίνεται πιο καθαρά πως το πραγματικό δίλημμα ήταν η παραμονή στην ευρωζώνη ή η έξοδος απ’ αυτήν και όχι Μνημόνιο ή Αντιμνημόνιο.

Στο βαθμό που αυτό το δίλημμα δείχνει να ξεπερνιέται, μπαίνει το ζήτημα εκ νέου της εξέτασης των πολιτικών διαχωρισμών, εκείνων που κινούνται στον άξονα Δεξιά-Αριστερά.

Είναι σίγουρο ότι μεταξύ των κομμάτων μας υπάρχουν διαφορετικές προσεγγίσεις στα οικονομικά ζητήματα. 

Η περίπτωση όμως της Κύπρου μας παρέχει με τον πιο τραγικό τρόπο μια ρεαλιστική προσέγγιση για την εθνική μας πραγματικότητα.

Η παραμονή της χώρας στη ζώνη του ευρώ σε ένα συνεχώς μεταβαλλόμενο γεωστρατηγικό περιβάλλον, πρέπει να είναι ο φάρος της εθνικής μας προσπάθειας.

Βεβαίως, αυτή η εθνική προσπάθεια θα είχε μεγαλύτερη επιτυχία, εάν εξαντλούσαμε όλα τα περιθώρια διακομματικού διαλόγου και συνεργασίας.

Γιατί η πολιτική ζωή της χώρας δεν τελειώνει με το Μνημόνιο.

Η πρώτη προϋπόθεση για να διαμορφώσουμε ένα πολιτικό πλαίσιο προοδευτικής διακυβέρνησης για τον τόπο είναι η προσπάθεια των φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων της χώρας και η συμμετοχή τους στην Ομάδα Διαπραγμάτευσης για να μετατρέψουμε τις πολιτικές λιτότητας σε πολιτικές εξορθολογισμού.

Ώστε να κινείται η χώρα σε ένα άλλο ελαστικότερο δημοσιονομικό πλαίσιο τα επόμενα χρόνια.

Σ’ ένα πλαίσιο ικανό για να μπορέσουμε να ανοικοδομήσουμε ένα σύγχρονο αξιόπιστο και δίκαιο κοινωνικό κράτος.

Το οποίο θα προστατεύει τους πολίτες από τους κινδύνους του ασταθούς παγκοσμιοποιημένου οικονομικού περιβάλλοντος, θα μειώνει τις κοινωνικές ανισότητες και θα μεριμνά για τη διασφάλιση της κοινωνικής δικαιοσύνης.

Η δεύτερη προϋπόθεση κοινής προσπάθειας ή συγκρότησης μιας προοδευτικής διακυβέρνησης είναι μέσα από ώριμο πολιτικό διάλογο να μεταρρυθμίσουμε το πολιτικό μας σύστημα.

Μια μεταρρύθμιση ουσιαστική και όχι υποκινούμενη από τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων.

Οφείλουμε να επαναθεμελιώσουμε την πολιτική ζωή του τόπου σε μια σειρά αρχών και αξιών, όπως είναι η διαφάνεια, η αξιοκρατία και η λογοδοσία.

Να μεταβούμε στην εποχή των θεσμικών κομμάτων στην οποία οι πελατειακές συναλλαγές, τα διαμεσολαβούμενα συμφέροντα και οι αρχηγικές αντιλήψεις δεν θα βρίσκουν πεδίο ανάπτυξης.

Οφείλουμε να ξανακάνουμε τα κόμματα πολιτικά και κοινωνικά χρήσιμα ώστε να εξασφαλίσουμε την αυξημένη συμμετοχή των πολιτών σε αυτά, κάτι που αποτελεί τη μοναδική θεραπεία του πολιτικού συστήματος.

Το πρώτο αναγκαίο βήμα που πρέπει να κάνουμε προς αυτή την κατεύθυνση το επόμενο διάστημα είναι να φέρουμε ένα νέο εκλογικό νόμο στη Βουλή αναλογικότερο, που θα επαναχαράσσει με λογική τις εκλογικές περιφέρειες, θα θέτει θητείες σε όλα τα αξιώματα, θα ελέγχει το πολιτικό χρήμα και θα εξορθολογίζει τα οικονομικά των κομμάτων.

Έπειτα, πρέπει να προχωρήσουμε σε μεταρρυθμίσεις όχι μόνο στο δημόσιο αλλά και στην αγορά.

Οφείλουμε με συγκεκριμένο σχέδιο να επηρεάσουμε το κόστος ζωής.

Να προωθήσουμε εκείνες τις αλλαγές στη λειτουργία της αγοράς που θα αναμορφώσουν τον ανταγωνισμό, θα ρίξουν τις τιμές στα προϊόντα και τις υπηρεσίες που αφορούν στην κάλυψη των βασικών αναγκών.

Φίλες και φίλοι, τέλος

Όσοι καταδικάζουν οποιαδήποτε φιλοσοφία συνεργασίας επενδύοντας σε εμφυλιακού τύπου συγκρούσεις από όποιο κομμάτι του πολιτικού φάσματος και αν προέρχονται, καλό θα ήταν να μελετήσουν τη νεώτερη ιστορία του τόπου. Είναι σίγουρο ότι θα γίνουν περισσότερο σοφοί, άρα και περισσότερο χρήσιμοι.

Ευχαριστώ