O Ζαχαριάδης στο κόκκινο Πάνθεον

Οι κόκκινες σημαίες έχουν αναρτηθεί από νωρίς στις κολόνες του δρόμου, στις δυο πλευρές της οδού Αναπαύσεως, που οδηγεί στο Α' Νεκροταφείο. Στο παρκάκι μπροστά από την κεντρική είσοδο ο κόσμος είναι αρκετός, γύρω στα χίλια άτομα - αν και μάλλον οι διοργανωτές περίμεναν περισσότερους, το μάρκας Πεζό καμιόνι που μετέφερε κόκκινες σημαίες είχε πολύ στοκ αδιάθετο στην καρότσα.

Καμιά πενηνταριά νέες και νέοι πουλάνε τον «Ριζοσπάστη». Στις 11 ακριβώς, όπως έχει προγραμματιστεί, η Αλέκα Παπαρήγα ανεβαίνει στην πρόχειρη εξέδρα και εκφωνεί από χειρογράφου ό,τι με αδημονία περιμένει το πλήθος: «Την απόφαση της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΚΚΕ η οποία συγκλήθηκε στις 16 Ιουλίου 2011 με θέμα Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ Β' Τόμος,
Περίοδος 1949-1968, με την οποία πραγματοποιείται η κομματική αποκατάσταση του Νίκου Ζαχαριάδη ως αφοσιωμένου, ασυμβίβαστου, πρωτοπόρου και μαχητικού λαϊκού ηγέτη στην υπόθεση της εργατικής τάξης, στον προλεταριακό διεθνισμό, στην πάλη για κοινωνική απελευθέρωση».

ΣΕ ΝΤΑΧΑΟΥ ΚΑΙ ΣΙΒΗΡΙΑ.
Ο Νίκος Ζαχαριάδης υπήρξε ηγετική φυσιογνωμία του ΚΚΕ. Κρατούμενος της Γκεστάπο στο Νταχάου, ανέλαβε ξανά τα ηνία του κόμματος από την απελευθέρωση έως και την τελική ήττα του Δημοκρατικού Στρατού, το 1949, που σήμανε το τέλος του Εμφυλίου. Από τους βασικούς υπεύθυνους για την απομόνωση και τη διαγραφή του διαφωνήσαντος με τη συμφωνία της Βάρκιζας Αρη Βελουχιώτη (που κι εκείνος θα αποκατασταθεί από το ΚΚΕ την επόμενη εβδομάδα), με το τέλος του Εμφυλίου εγκαταστάθηκε στο Βουκουρέστι, όπου και μεταφέρθηκε η έδρα του παράνομου ΚΚΕ.

Αλλά ο θάνατος του Στάλιν, το 1953, και η περίοδος αποσταλινοποίησης που ακολούθησε κλόνισαν την ηγεσία του. Καθαιρέθηκε και διαγράφηκε το 1956, εξορίστηκε στη Σιβηρία, διεκδίκησε ακόμα και με απεργίες πείνας τη δικαίωσή του και την επιστροφή του στην Ελλάδα χωρίς να κερδίσει τη συναίνεση του κόμματος και, το 1973, βρέθηκε κρεμασμένος. Το ΚΚΕ αρχικά μίλησε για θάνατο από ανακοπή, η εκδοχή της αυτοκτονίας υιοθετήθηκε πολλά χρόνια μετά…

Η αποκατάσταση του Νίκου Ζαχαριάδη γίνεται περίπου ενάμιση χρόνο μετά την αποκατάσταση του Στάλιν, τον Φεβρουάριο του 2009, στο 18ο Συνέδριο του ΚΚΕ. Στο διά ταύτα, όλα αυτά σημαίνουν ένα μονολιθικό κόμμα με ιεραρχημένες δομές, χωρίς τη δυνατότητα κυκλοφορίας της αντίθετης άποψης και της σύνθεσης, ένα κόμμα που στηρίζεται στην ξύλινη, «αντιιμπεριαλιστική» ρητορική και στους μηχανισμούς του. Σύμφωνα με όλα αυτά, το κόμμα δεν κάνει λάθη - κι αν κάνει, τα διορθώνει πολλά χρόνια μετά, «επιστημονικά», μέσω της μελέτης της Ιστορίας. Οσο για την προσωπική και την ιδεολογική περιπέτεια του Ζαχαριάδη, γι' αυτή, σύμφωνα με την Αλέκα Παπαρήγα, φταίνε η «δεξιά στροφή» του κόμματος κι «αυτοί που χειροκρότησαν τη νίκη της αντεπανάστασης (και) βρήκαν την ευκαιρία να βγάλουν από μέσα τους αυτό που πολλά χρόνια έκρυβαν, το όραμά τους να μεταρρυθμίσουν και να κάνουν τάχα ανθρώπινο τον βάρβαρο καπιταλισμό».

Οι συγκεντρωμένοι επιδοκίμαζαν τη γραμματέα του κόμματος φωνάζοντας συνθήματα τύπου «Ούτε σε ξερονήσια, ούτε σε φυλακές, ποτέ τους δεν λυγίσανε οι κομμουνιστές».

ΤΟ «ΣΑΟΥΝΤΡΑΚ». Η ηρωική αφήγηση συμπληρώθηκε με καλλιτεχνικό πρόγραμμα, εμπνευσμένο από τον σοσιαλιστικό ρεαλισμό: χορωδία είπε ένα ρωσικό τραγούδι, ακούστηκε το αντάρτικο «Βροντάει ο Ολυμπος» κι η τελετή έκλεισε με τη Διεθνή «Εμπρός της γης οι κολασμένοι», που οι συγκεντρωμένοι τραγούδησαν με υψωμένη τη γροθιά. Ηταν μια συγκέντρωση πιστών, από την οποία έλειψαν ερωτήσεις τύπου «Γιατί είχε διαγραφεί ο Ζαχαριάδης;», «Πόσο καιρό οι πιστοί στο κόμμα χρειάζεται να περιμένουν για να αναγνωρίσει ενδεχόμενα λάθη του;», «Τι δικαίωμα έχουν τα σημερινά κομματικά μέλη στην κριτική της κομματικής ηγεσίας;» κ.λπ.

Απ' αυτή την άποψη, η τελετή αποκατάστασης περισσότερο έμοιαζε με τελετή αγιοποίησης.